Сьнег - Андрей Макаревич

Сьнег.

Горад губляе зрок.

Крок

У змрок ад сьвятла, і зноў

Колер, як белы сьнег.

Горад твой

Стаў караблём,

Лёдам забраны ў палон.

Ты

Ведаеш пэўна як

Сьнег

Нам пакідае знак.

Ён робіць заўсёды так,

І горад твой,

Сонцам сагрэты,

Плыве па вясновай вадзе.

Але

Ці дадзена нам зразумець,

Каму

Дзячыць за цеплыню,

Што зводзіць няспынна сьнег.

Сто доўгіх дзён

Мацнейшым быў ён,

І раптам зьнікае за пяць

Цёплых дзён.

Sneeuw.

De stad verliest zijn zicht.

Stap

In de schemering van het licht, en opnieuw

Kleur als witte sneeuw.

Uw stad

werd een schip,

Hij werd gevangen genomen door ijs.

Jij

Je weet zeker hoe

Sneeuw

Het laat een stempel op ons achter.

Dat doet hij altijd

En jouw stad,

Door de zon verwarmd,

Drijft op bronwater.

Maar

Is het ons gegeven om te begrijpen?

Aan wie

Bedankt voor de warmte,

Dat brengt onophoudelijke sneeuw.

Honderd lange dagen

Hij was sterker,

En plotseling verdwijnt over vijf

Warme dagen.