La Tormenta - AMBKOR

Llegó ese día, puedo sentir las gotas

Ese día en que te hablan y sientes que se equivocan

El alma sigue ahí, pero está rota

Y no sé por qué se rompe, si se esconde si la tocan

Me siento solo, sin estarlo

Como el naufrago que ya no mira al mar porque no espera ningún barco

Y eso no quita que nos sigan dando

Pero ya no espera que la suerte le regale algo

Será ste día, esta tormenta

Esa llamada qu esperabas que llegara y que no llega

Y por mucho que no llega, tú sigues pensando en ella

Porque lo que no se dice se queda guardado hasta que te atropella

Será esa estrella que no brilla

O tal vez es mi cabeza la que hace que esté andando de puntillas (De puntillas)

No se si soy fuerte o no soy fuerte

Pero no se como aguanto tantos días como este

Sin mil pastillas solo con ganas de verme

Sonriendo como cuando mi papá cuando me hacía cosquillas

En las costillas, le dije que parara siempre

Y ahora que las quiero no puedo tenerlo en frente

Y le digo a la mente que lo invente

Pero ella inventa lluvias de septiembre a septiembre

Y no se qué pasa, pero sigo en mi casa, roto

Aunque desde fuera pueda parecerte que lo tengo todo

Me siento solo, acompañado

Como el que no quiere amar porque ha sufrido por amar demasiado

Y luego qué queda, ¿tal vez un abrazo?

¿Una hipoteca a plazos?

¿Tal vez una amistad si somos falsos?

Me sabe todo a fracaso y a mentira

Perdí las gafas de sol porque pensé que no saldría

Y tras la tormenta llega la calma decían

Pero me caló tan fuerte que aun veo rayos de día

Y otro psicólogo, y otra sesión perdida

Y otra vez el consejito de disfruta de la vida

Que se acaba, y ya se que se acaba, lo vi de cerca

¿O te crees que cuando voy a un entierro no me doy cuenta?

Pasé de niño a adulto demasiado rápido (Oh)

Pasé de los muñecos a sentirme uno, de plástico

Pasé de los deberes a lo práctico

De que me hicieran todo a tener que dar lo máximo

Y no estamos preparados para el salto

La vida no es un camino, es un sendero entre barrancos (Yeah)

Qué será de aquel amigo con el que reía tanto

A veces pienso en él pero no llamo

Y nunca lo hago y me voy de tragos (Sí)

Como si quisiera hundirme poco a poco en mi lago (¿Cómo?)

Como si el tiempo que me queda fuera una condena

Y esta balanza se inclinara siempre al lado de la pena

Y soy de los que miran siempre el horizonte

De los que dejan una luz a medianoche

De los que tienen miedo y a veces se esconden

De los que temen a los bordes

No soy un cobarde, solo soy un hombre

Que a veces corre sin saber a donde

Porque la vida se le hace enorme

La muerte le estremece, el tiempo le envejece

Y la lluvia le seduce a la vez que lo rompe

Die dag is gekomen, ik voel de druppels

Die dag dat ze tegen je praten en je voelt dat ze ongelijk hebben

De ziel is er nog, maar hij is gebroken

En ik weet niet waarom het breekt, als het zich verbergt als ze het aanraken

Ik voel me alleen, zonder te zijn

Zoals de schipbreukeling die niet meer naar de zee kijkt omdat hij geen schip verwacht

En dat betekent niet dat ze ons blijven geven

Maar hij wacht niet langer op geluk om hem iets te geven

Het zal deze dag zijn, deze storm

Dat telefoontje dat je verwachtte aan te komen en dat niet aankomt

En hoe vaak het ook niet komt, je blijft eraan denken

Want wat niet gezegd wordt, wordt bewaard totdat het over je heen loopt

Het zal die ster zijn die niet schijnt

Of misschien is het mijn hoofd dat me op mijn tenen laat lopen (Tiptoe)

Ik weet niet of ik sterk ben of niet sterk

Maar ik weet niet hoe ik zoveel dagen als deze kan doorstaan

Zonder duizend pillen wil je me gewoon zien

Glimlachend zoals toen mijn vader me kietelde

In de ribben zei ik hem altijd te stoppen

En nu ik ze wil, kan ik het niet voor me hebben

En ik vertel de geest om het goed te maken

Maar ze verzint regens van september tot september

En ik weet niet wat er aan de hand is, maar ik ben nog steeds thuis, gebroken

Ook al lijkt het van buitenaf alsof ik alles heb

Ik voel me alleen, vergezeld

Zoals degene die niet wil liefhebben omdat hij te veel heeft geleden onder liefhebben

En wat blijft er dan over, misschien een knuffel?

Een hypotheek op afbetaling?

Misschien een vriendschap als we nep zijn?

Alles smaakt naar falen en een leugen

Ik verloor mijn zonnebril omdat ik dacht dat ik niet naar buiten zou gaan

En na de storm komt de rust zeiden ze

Maar het raakte me zo hard dat ik overdag nog steeds roggen zie

En nog een psycholoog, en nog een gemiste sessie

En nogmaals het kleine advies om van het leven te genieten

Dat het voorbij is, en ik weet dat het voorbij is, ik heb het van dichtbij gezien

Of denk je dat als ik naar een begrafenis ga, ik het niet merk?

Ik ging te snel van kind naar volwassene (Oh)

Ik ging van poppen naar mezelf voelen, gemaakt van plastic

Ik ging van huiswerk naar praktijk

Van alles voor me laten doen naar mijn best moeten doen

En we zijn nog niet klaar voor de sprong

Het leven is geen weg, het is een pad tussen ravijnen (ja)

Wat zal er worden van die vriend met wie ik zo heb gelachen

Soms denk ik aan hem, maar ik bel niet

En dat doe ik nooit en ga iets drinken (ja)

Alsof ik beetje bij beetje in mijn meer wil zinken (Hoe?)

Alsof de tijd die ik nog heb een zin is

En deze weegschaal zal altijd doorslaan naar de kant van verdriet

En ik ben een van degenen die altijd naar de horizon kijken

Van degenen die om middernacht een licht verlaten

Van degenen die bang zijn en zich soms verstoppen

Van degenen die bang zijn voor de randen

Ik ben geen lafaard, ik ben maar een man

Dat loopt soms zonder te weten waarheen

Omdat het leven enorm is

De dood schudt hem, de tijd veroudert hem

En de regen verleidt hem op hetzelfde moment dat het hem breekt