Сказки нашего двора - Зимовье зверей

Во дворах послевоенных, в тех несказочных дворах,

Где среди военнопленных промышляла детвора,

Где вкуснее карамели каша с хреном пополам,

Мы несказочно взрослели не по дням, а по делам.

Из недетской сказки нашего двора

Выходили столяры, профессора.

Кто-то вышел в офицеры, кто-то в пасечники.

И совсем-совсем немногие — в сказочники.

Во дворах шестидесятых, где весенние ветра

Спать ребятам и девчатам не давали до утра,

Где нечесаные дали, стадионы и мосты,

Мы несказочно врастали в эти взрослые мечты.

Из весенней сказки нашего двора,

Где идеи выдавались на гора,

Кто-то вышел в дипломаты, кто-то в истопники.

И совсем-совсем немногие — в сказочники.

В перестроенных кварталах перестроечных дворов,

Где так часто не хватало доброты и докторов,

Где свободы воздух вязок и указы — не указ,

Всем нам стало не до сказок или сказкам не до нас.

Из последней сказки нашего двора,

Где шумел камыш, шуршала мишура,

Кто-то выбился в торговцы, кто-то в поставщики.

И совсем-совсем немногие — в сказочники.

Эти сказки мы всю жизнь в себе несем

Сказки нам нужны всегда, везде, во всем,

А без них мы как без времени временщики…

Потому-то нам всего важнее сказочники.

Op de binnenplaatsen van de naoorlogse, in die fabelachtige binnenplaatsen,

Waar kinderen jaagden tussen krijgsgevangenen,

Waar is lekkerder dan karamelpap met mierikswortel doormidden,

We zijn ongelooflijk opgegroeid, niet met de dag, maar met daden.

Uit een niet kinderachtig sprookje van onze tuin

Schrijnwerkers, professoren kwamen naar buiten.

Iemand werd officier, iemand werd imker.

En heel, heel weinig zijn verhalenvertellers.

Op de binnenplaatsen van de jaren zestig, waar de lente waait

De jongens en meisjes mochten niet slapen tot de ochtend,

Waar onverzorgde afstanden, stadions en bruggen,

We zijn ongelooflijk gegroeid in deze volwassen dromen.

Uit het lentesprookje van onze tuin,

Waar ideeën werden uitgedeeld op de berg,

Iemand werd diplomaat, iemand werd stoker.

En heel, heel weinig zijn verhalenvertellers.

In de herbouwde wijken van perestrojka-werven,

Waar er zo vaak een gebrek was aan vriendelijkheid en dokters,

Waar vrijheid stroperige lucht is en decreten geen decreten zijn,

We waren allemaal niet aan sprookjes of sprookjes niet aan ons.

Uit het laatste sprookje van onze tuin,

Waar het riet ritselde, ritselde het klatergoud,

Iemand werd een handelaar, iemand werd een leverancier.

En heel, heel weinig zijn verhalenvertellers.

We dragen deze sprookjes ons hele leven met ons mee

We hebben sprookjes altijd, overal, in alles nodig,

En zonder hen zijn we als uitzendkrachten zonder tijd...

Daarom zijn verhalenvertellers het belangrijkst voor ons.