Города, которых не стало - Зимовье зверей

В чужедальние-дальние страны

Путешествуя снова и снова,

На зелёных камнях Ватикана

Я увижу позабытое слово…

И припомню все прошлые жизни,

На которых та же тень отчужденья.

И глаза мои вдруг станут чужими,

Через прошлое вылечив зренье.

Вижу отроков в белых одеждах,

Говорящих со мной на латыни.

И в речах их любовь и надежда,

Потому что бог еще с ними.

Здесь все знакомо до боли в глазах,

И как будто бы голос

Кричит мне: — Я здесь уже был!

В этих темно-вишневых лесах,

В расписных небесах,

Среди серых камней и могил —

В городах, которых не стало,

В городах, которых не станет,

В городах, которых не стало,

Но которые пока еще с нами.

Постучусь в приоткрытые двери,

За которыми родные мне лица.

Мне откроют, но сперва не поверят,

Что такое могло приключиться.

А поверив, проявят участье

И расспросят о будущим вкратце.

И я налгу им три короба счастья, —

Пусть живут, ничего не боятся.

Здесь все знакомо до боли в глазах,

И как будто бы голос

Кричит мне: — Я здесь уже был!

В этих темно-вишневых лесах,

В расписных небесах,

Среди серых камней и могил —

Среди тех, которых не стало,

Среди тех, которых не станет,

Среди тех, которых не стало,

Но которые по-прежнему с нами.

Очень жаль, но пора возвращаться —

Пробужденье, увы, неизбежно.

А мне бы тоже три короба счастья,

Иль хотя бы наперсток надежды…

Но, путешествуя в дальние страны,

Я пройду потайными местами —

Городами, которых не стало,

Где живут те, которых не станет.

Где все знакомо до боли в глазах,

И как будто бы голос

Кричит мне: — Я здесь уже был!

В этих темно-вишневых лесах,

В расписных небесах,

Среди серых камней и могил —

В городах, которых не стало,

В городах, которых не станет,

Среди тех, которых не стало,

Но которые по-прежнему с нами.

Naar verre landen

Steeds weer op reis

Op de groene stenen van het Vaticaan

Ik zal het vergeten woord zien...

En ik zal me alle vorige levens herinneren,

Waarop dezelfde schaduw van vervreemding.

En mijn ogen worden plotseling vreemden,

Door het verleden genezen visie.

Ik zie jongeren in witte kleren,

In het Latijn tegen me praten.

En in hun toespraken liefde en hoop,

Omdat God nog steeds bij hen is.

Hier is alles bekend aan de pijn in de ogen,

En alsof de stem

Schreeuwt naar mij: "Ik ben hier eerder geweest!"

In deze donkere kersenbossen,

In geschilderde luchten

Tussen de grijze stenen en graven -

In de steden die niet bestonden,

In steden die dat niet zullen zijn,

In de steden die niet bestonden,

Maar wie zijn er nog bij ons.

Ik klop op de halfopen deuren,

Waarachter mijn lieve gezichten zijn.

Ze zullen me openen, maar eerst zullen ze niet geloven,

Wat had er kunnen gebeuren.

En als ze hebben geloofd, zullen ze deelname tonen

En ze zullen kort naar de toekomst vragen.

En ik zal ze drie dozen geluk lenen, -

Laat ze leven, vrees niets.

Hier is alles bekend aan de pijn in de ogen,

En alsof de stem

Schreeuwt naar mij: "Ik ben hier eerder geweest!"

In deze donkere kersenbossen,

In geschilderde luchten

Tussen de grijze stenen en graven -

Onder degenen die weg zijn,

Onder degenen die dat niet zullen zijn,

Onder degenen die weg zijn,

Maar wie zijn er nog bij ons.

Het is jammer, maar het is tijd om terug te gaan -

Ontwaken is helaas onvermijdelijk.

En ik zou ook graag drie dozen geluk willen,

Of in ieder geval een vingerhoedje hoop...

Maar, reizend naar verre landen,

Ik zal door geheime plaatsen gaan -

Steden die niet bestonden

Waar wonen degenen die er niet zullen zijn.

Waar alles bekend is aan de pijn in de ogen,

En alsof de stem

Schreeuwt naar mij: "Ik ben hier eerder geweest!"

In deze donkere kersenbossen,

In geschilderde luchten

Tussen de grijze stenen en graven -

In de steden die niet bestonden,

In steden die dat niet zullen zijn,

Onder degenen die weg zijn,

Maar wie zijn er nog bij ons.