Крысолов П.С. - Зимовье зверей

Я сумасшедший из разряда бесшабашных,

Я оглашенный из неразглашённых.

Я промышлял с башибузуками на башнях

И состязался с донжуанами в донжонах.

Из ряда вон нередко выходящий,

Я приходил всегда не вовремя, не к месту,

И всех невест под звуки флейты уводящий,

Я в сито снов им подсыпал сиесту.

Мой Боливар двоих не переварит —

За перевалом будет передышка, —

И я закончу свой рассказ на том привале,

Конечно, если не добьет меня отдышка…

Я не любитель слишком четких слов и линий, —

Гляжу, как в горне корчится узор.

Я жгу хвосты, а ты, как младший Плиний,

Твердишь, что в каждой книге есть резон.

— Мне скучно, Холмс.

— Что делать, Ватсон…

Я вывел крыс отрогами Шварцвальда

И выпил залпом небо над Берлином,

И среди скал искал следы слепого скальда,

Чей день кровав, а ночи пахнут гуталином.

Я богоборчеством нарочно был испорчен,

Чтоб в атеизме возродиться снова,

И главный кормчий на краю мне рожи корчил

И утверждал, что Бог, увы, — не только Слово…

Я не ценитель откровенно пошлых жестов,

Но рукописи требуют огня!

Я наблюдаю за горением с блаженством,

Сжигая четверть жизни за полдня.

Ik ben gek uit de categorie van de roekeloze,

Ik ben het gepubliceerde van het geheime.

Ik ruilde met de bashi-bazouks op de torens

En hij concurreerde met de Don Juan in donjons.

Buitengewoon, vaak ongewoon,

Ik kwam altijd op het verkeerde moment, niet op mijn plaats,

En alle bruiden wegleidend op het geluid van een fluit,

Ik goot siësta in de zeef van dromen.

Mijn Bolivar zal er geen twee verteren -

Er zal een pauze zijn voorbij de pas, -

En ik zal mijn verhaal eindigen bij die halte,

Natuurlijk, als mijn kortademigheid me niet doodt...

Ik ben geen fan van te duidelijke woorden en regels, -

Ik zie het patroon kronkelen in de smidse.

Ik verbrand staarten, en jij, net als de jongere Plinius,

Je blijft maar zeggen dat elk boek een reden heeft.

- Ik verveel me, Holmes.

- Wat te doen, Watson...

Ik bracht de ratten naar buiten bij de uitlopers van het Zwarte Woud

En dronk in één teug de lucht boven Berlijn,

En tussen de rotsen zocht ik naar sporen van een blinde skald,

Wiens dag bloederig is en wiens nachten naar schoensmeer ruiken.

Ik werd met opzet verwend door atheïsme,

Om weer herboren te worden in het atheïsme,

En de hoofdstuurman aan de rand trok gezichten naar mij

En hij betoogde dat God, helaas, niet alleen het Woord is...

Ik ben geen kenner van ronduit vulgaire gebaren,

Maar manuscripten hebben vuur nodig!

Ik kijk naar het branden met gelukzaligheid

Een kwart van het leven verbranden in een halve dag.