Ulf Goeda von Nebelung - Versengold

Denn sieh, was kommen wird, was auch geschieht, es ist des Schicksals Pfad

So zieh hinaus und sieh, die Zeit des Glückes, sie naht

So hör, in Ferne ruft ein sehnsuchtsvoller armer Fischerjung

Dein Herz, es ist schon dort, Ulf Goeda von Nebelung

Kalt wehte der Nebelwind in weckrauher See

Gischt durchnäßt des Fischer’s Kind in frostiger Weh

Hart der Blick im Angesicht, die Fäuste geballt

Allzeit laut die Sehnsucht spricht, im Herzen sie hallt

Wie lang willst du noch zum Horizonte seh’n?

Wann willst endlich du die Wege deiner geh’n?

Jahre zogen in das Land, in Geist und in Bein

Handelskünste dir bekannt, manch Silber schon dein

Doch so karg die Speisen nur dein Herr dir auftischt

Sieh, dort draußen auf dem Flur die Kerze erlischt

Wie lang willst du noch zum Horizonte seh’n?

Wann willst endlich du die Wege deiner geh’n?

Die ersten Schritte führten dich in Lübeck's Gestad'

Die deinen Taler schürten sich in salziger Saat

Bald schon hat der Handel dir den Reichtum beschert

Bald schon war dir hohes Recht und Anseh’n gewährt

Glaubtest du, du kannst den Horizont begeh’n?

Wann willst endlich du den Weg deiner versteh’n?

Jahre zogen in das Land, in Geist und in Bein

Ein Sitz dein Haupt im Stadtrat fand, im stolzen Anschein

Doch dein Wort sprach stets für Gold und selten gerecht

Wohl ging es dem Pfeffersack, dem Volke doch schlecht

Glaubtest du, du kannst den Horizont begeh’n?

Wann willst endlich du den Weg deiner versteh’n?

An das, was du in deiner Art wohl vergessen hast

Erinnerte das Volk dich hart, als Zorn es erfaßt

Flammen fraßen dir hinfort dein Reichtum und Gut

Nur knapp entkamst du diesem Ort, der Meute, der Wut

So zwang’s wieder dich, zum Horizont zu geh’n

Wann willst endlich du die Wege deiner seh’n?

Jahre zogen in das Land, in Geist und in Bein

Endlos sich die Straße wand, auf Stock und auf Stein

So verarmt sah’st du voll Schmach auf Zeiten zurück

So verarmt sah’st du voll Mut auf baldiges Glück

So zwang’s wieder dich, zum Horizont zu geh’n

Wann willst endlich du die Wege deiner seh’n?

So stieß't du in Schleswig denn dort auf eine Schar

Ein lott’riges Gesindel, das auf Wanderschaft war

Fortan ziehst du mit jenem Volk durch Lande so weit

Ewig auf des Schicksal’s Pfad, in frohem Geleit

Endlich kannst du wieder Horizonte seh’n

Sieh, manch Wege sind nur da, um sie zu geh’n

Jahre ziehen in das Land, in Geist und in Bein

Ewig wird in deinem Herz ein Fischerjung' sein

Want zie wat er gaat komen, wat er ook gebeurt, het is het pad van het lot

Dus ga naar buiten en zie, de tijd van geluk nadert

Dus luister, in de verte roept een verlangende arme vissersjongen

Je hart, het is er al, Ulf Goeda von Nebelung

De mistige wind blies koud in de ruwe zee

Spray doordrenkt het visserskind in ijzige wee

Harde blik op het gezicht, gebalde vuisten

Verlangen spreekt altijd luid, in het hart galmt het

Hoe lang wil je nog naar de horizon kijken?

Wanneer wil je eindelijk je eigen weg gaan?

Jaren gingen voorbij in het land, in geest en in botten

Handelsvaardigheden die je kent, wat zilver is al van jou

Maar zo mager als het voedsel dat alleen jouw Heer je serveert

Kijk, daar in de gang gaat de kaars uit

Hoe lang wil je nog naar de horizon kijken?

Wanneer wil je eindelijk je eigen weg gaan?

De eerste stappen leidden je naar de Gestad van Lübeck

Uw daalders stookten zich in zoute zaden

Handel bracht je al snel rijkdom

Je kreeg al snel hoge rechten en respect

Denk je dat je de horizon kunt bewandelen?

Wanneer wil je eindelijk je pad begrijpen?

Jaren gingen voorbij in het land, in geest en in botten

Een zetel vond je hoofd in de gemeenteraad, in trotse verschijningen

Maar uw woord sprak altijd voor goud en zelden rechtvaardig

Peppersack deed het goed, maar de mensen waren slecht

Denk je dat je de horizon kunt bewandelen?

Wanneer wil je eindelijk je pad begrijpen?

Van wat je waarschijnlijk op je weg bent vergeten

De mensen herinnerden je er hard aan toen woede hen in de greep hield

Vanaf nu verslonden vlammen je rijkdom en bezittingen

Je bent amper ontsnapt van deze plek, de roedel, de woede

Dus het dwong je weer om naar de horizon te gaan

Wanneer wil je eindelijk je paden zien?

Jaren gingen voorbij in het land, in geest en in botten

De weg kronkelde eindeloos, op heuvel en dal

Zo verarmd keek je terug op tijden vol schaamte

Zo verarmd keek je met moed uit naar het geluk soon

Dus het dwong je weer om naar de horizon te gaan

Wanneer wil je eindelijk je paden zien?

Dus je kwam een ​​menigte tegen in Sleeswijk

Een slonzig gespuis dat in beweging was

Vanaf nu reis je met dat volk tot nu toe door het land

Eeuwig op het pad van het lot, in goed gezelschap

Eindelijk kun je weer horizonten zien

Kijk, sommige paden zijn er alleen om ze te bewandelen

Jaren rollen in het land, in de geest en in het bot

Voor altijd zal er een vissersjongen in je hart zijn