Frühlingsgruß - Versengold

An einem schönen Frühlingstag

Ein Frühlingsgruß - Ein Blümelein

Am Wegesrand im Sterben lag

Das arme Ding ward abgerissen

Dem Sein verdammt — Dem Tod allein

Zum Fraße vor- und hingeschmissen

Als ich mich hinunter beugte

Jenes Elend zu beäugen

Das vom rohen walten zeugte

Ohne Reue zu bezeugen

Entfloh' dem Halse mir ein Wort

— Mord!

Denn diese Blume so verletzlich

Ward entsetzlich vorsätzlich gepflückt

Am Wegesrand so schätz ich

Im Sinnesrausch dem Sinn entrückt

Hat jemand sich nach ihr gebückt

Und sie verträumt, erregt, errötet

Im Frühlingstaumel, hoch entzückt

Erspäht, ergriffen und getötet

Und ich fragte mich wer trachtet

Wider jeder Gnad' noch Güte

Solcher Schönheit nach dem Leben

Hingerichtet, abgeschlachtet

So entmachtet, so mal eben

Diese friedevolle Blüte

So verworfen und verachtet

Oh behüte

Der Narr er war doch so gerührt

Das sich in ihm kein Zweifel rührte

Sein Verstand war wie entführt

Von ihrer Pracht die er entführte

Und gewissenlos verdarb

Als er sie nahm — sich ihr hingab

Erst dann ward ihm gewahr — sie starb

Und plötzlich schoss ihm die Erkenntnis

In den Geist und allzu ehrlich

Rang sich’s Verständnis zum Geständnis

Schlich ins Herz sich ihm so schmerzlich

Sein Vergehen allzu schwerlich

Und er fragte sich wer trachtet

Wider jeder Gnad' noch Güte

Solcher Schönheit nach dem Leben

Hingerichtet, abgeschlachtet

So entmachtet, so mal eben

Diese friedevolle Blüte

So verworfen und verachtet

Oh behüte

Von seiner Fehlbarkeit schockiert

Warf er die Schönheit nun zum Sande

Von seiner Untat irritiert

Wich er zurück von seiner Schande

Hat er das Blümlein doch begehrt

Geliebt, bewundert, ja verehrt

Hat er es doch nicht respektiert

Und jene Pracht am Wegesrand'

Ist nun beschlossen und passiert

Und er fragte sich wer trachtet

Wider jeder Gnad' noch Güte

Solcher Schönheit nach dem Leben

Hingerichtet, abgeschlachtet

So entmachtet, so mal eben

Diese friedevolle Blüte

So verworfen und verachtet

Oh behüte

Und er fragte sich wer trachtet

Wider jeder Gnad' noch Güte

Solcher Schönheit nach dem Leben

Hingerichtet, abgeschlachtet

So entmachtet, so mal eben

Diese friedevolle Blüte

So verworfen und verachtet

Oh behüte

An einem schönen Frühlingstag

Ein Frühlingsgruß - Ein Blümelein

Am Wegesrand im Sterben lag

Beraubt der schönen Frühlingszeit

Dem Sein — verdammt — der Lust allein

Ein Opfer eitler Menschlichkeit

Ich war’s Ich war’s Es tut mir leid

Ich war’s Ich war’s Jetzt tut’s mir Leid

Op een mooie lentedag

Een lentegroet - een kleine bloem

Liggend stervend langs de weg

Het arme ding werd afgebroken

Veroordeeld om te zijn - alleen ter dood

Om te worden gevoed en weggegooid

Toen ik naar beneden leunde

Om die ellende te zien

Dat getuigde van de ruwe regel

Zonder enige spijt te tonen

Een woord ontsnapte aan mijn keel

— Moord!

Omdat deze bloem zo kwetsbaar is

Werd vreselijk opzettelijk geplukt

Aan de kant van de weg, denk ik

Weggenomen van de zintuigen in een zintuiglijke bedwelming

Heeft iemand voor haar gebukt?

En ze droomt, wekt, bloost

In de lente razernij, opgetogen

Gespot, in beslag genomen en vermoord

En ik vroeg me af wie zoekt

Tegen alle genade of goedheid in

Wat een schoonheid in het leven

Geëxecuteerd, geslacht

Zo machteloos, zomaar

Deze vredige bloesem

Zo verworpen en veracht

Oh pas op

De dwaas, hij was zo ontroerd

Dat ontroerde ongetwijfeld in hem

Zijn geest was gekaapt

Van hun pracht die hij ontvoerde

En verwend zonder geweten

Toen hij haar nam - gaf zichzelf aan haar

Pas toen realiseerde hij zich dat ze stervende was

En plotseling drong het besef tot hem door

In de geest en overdreven eerlijk

Vergroot begrip tot bekentenis

Zo pijnlijk in zijn hart gekropen

Zijn overtreding maar al te moeilijk

En hij vroeg zich af wie zoekt

Tegen alle genade of goedheid in

Wat een schoonheid in het leven

Geëxecuteerd, geslacht

Zo machteloos, zomaar

Deze vredige bloesem

Zo verworpen en veracht

Oh pas op

Geschokt door zijn feilbaarheid

Hij gooide nu de schoonheid in het zand

Geïrriteerd door zijn wandaad

Hij kromp ineen van zijn schaamte

Verlangde hij naar de kleine bloem?

Geliefd, bewonderd, ja vereerd

Respecteerde hij het niet?

En die pracht aan de kant van de weg'

Is nu besloten en gebeurd

En hij vroeg zich af wie zoekt

Tegen alle genade of goedheid in

Wat een schoonheid in het leven

Geëxecuteerd, geslacht

Zo machteloos, zomaar

Deze vredige bloesem

Zo verworpen en veracht

Oh pas op

En hij vroeg zich af wie zoekt

Tegen alle genade of goedheid in

Wat een schoonheid in het leven

Geëxecuteerd, geslacht

Zo machteloos, zomaar

Deze vredige bloesem

Zo verworpen en veracht

Oh pas op

Op een mooie lentedag

Een lentegroet - een kleine bloem

Liggend stervend langs de weg

Beroofd van de mooie lente

Het wezen - verdomme - van lust alleen

Een slachtoffer van ijdele menselijkheid

Ik was het, het speet me

Ik was het. Ik was het. Nu spijt het me