Ihr so nah - Versengold

Als ich Teil der Wälder war,

bar der Last und fern den Lügen

All dem Leid entflohen gar,

voll des Lebens, eins im Frieden

Ruhend denn in Nerthus Arm,

ohne Furcht im Sein geborgen

Trank das Erdenblut so warm,

lauschte Weltenfreud und Sorgen

War vereint mit Elfensang,

so vertraut er mir verbliebe

Stets umspielt vom Harfenklang

unsrer Erde, ihrer Liebe

Und ich wollte niemals mehr woanders sein

als ihr so nah

Und ich wollte niemals mehr in all den Schein,

der jeher da

Und ich wollte ewig seh’n, was sonst nicht mein,

was ich einst sah

Und ich wollte wieder ahnen,

dass ich alles bin und war

Als ich Teil der Meere war,

bar der Last und fern den Lügen

All dem Leid entflohen gar,

voll des Lebens, eins im Frieden

Sanfter Kraft und seelenstark,

stets bewegt und stets umtrieben

Kein Geheimnis sich verbarg,

keine Dunkelheit beschrieben

War so leicht und unbeschwert,

so vertieft und voller Segen

War vom Lebenslied belehrt,

überall und nie zugegen

Und ich wollte niemals mehr woanders sein

als ihr so nah

Und ich wollte niemals mehr in all den Schein,

der jeher da

Und ich wollte ewig seh’n, was sonst nicht mein,

was ich einst sah

Und ich wollte wieder ahnen, daß ich alles

bin und war

Als ich Teil der Flammen war,

bar der Last und fern den Lügen

All dem Leid entflohen gar,

voll des Lebens, eins im Frieden

Flammenreich genährte Wärme,

unbeherrscht in Leidenschaft

Lichter noch als Himmels Sterne

wachte ich in heller Kraft

War im Herz der Erdenlohe,

Herdes' Feuer Heimatstatt

All dem Sinnen, allzeit frohe,

stets verzehrend, niemals satt

Und ich wollte niemals mehr woanders sein

als ihr so nah

Und ich wollte niemals mehr in all den Schein,

der jeher da

Und ich wollte ewig seh’n, was sonst nicht mein,

was ich einst sah

Und ich wollte wieder ahnen,

daß ich alles bin und war

Als ich Teil der Winde war,

bar der Last und fern den Lügen

All dem Leid entflohen gar,

voll des Lebens, eins im Frieden

War der Atem aller Düfte,

stets verspielt und endlos frei

Ungehalten, Herr der Lüfte,

sehnsuchtsvoll und doch so scheu

War so müßig aller Fragen,

brauchte weder Ruh noch Rast

Hab die Ängste fortgetragen,

Stürmen gleich doch ohne Hast

Und ich wollte niemals mehr woanders sein

als ihr so nah

Und ich wollte niemals mehr in all den Schein,

der jeher da

Und ich wollte ewig seh’n, was sonst nicht mein,

was ich einst sah

Und ich wollte wieder ahnen, daß ich alles

bin und war

Toen ik deel uitmaakte van het bos

onbelast en ver van leugens

ontsnapt aan al het lijden

vol leven, één in vrede

Dan rustend in de arm van Nerthus,

veilig in het zijn zonder angst

Dronk het bloed van de aarde zo warm

luisterde naar wereldvreugde en verdriet

Was verenigd met elfensang,

dus hij vertrouwt me blijft

Altijd omringd door het geluid van de harp

onze aarde, haar liefde

En ik wilde nooit ergens anders zijn

dan haar zo dichtbij

En ik wilde nooit meer terug naar alle schijn

altijd daar

En ik wilde altijd zien wat nog meer niet van mij was

wat ik ooit zag

En ik wilde nog een keer raden

dat ik alles ben en was

Toen ik deel uitmaakte van de zeeën

onbelast en ver van leugens

ontsnapt aan al het lijden

vol leven, één in vrede

Zachte kracht en soulvol,

altijd in beweging en altijd druk

Er was geen geheim verborgen

geen duisternis beschreven

Was zo licht en zorgeloos

zo diep en vol zegeningen

Werd onderwezen door het lied van het leven,

overal en nooit aanwezig

En ik wilde nooit ergens anders zijn

dan haar zo dichtbij

En ik wilde nooit meer terug naar alle schijn

altijd daar

En ik wilde altijd zien wat nog meer niet van mij was

wat ik ooit zag

En ik wilde weer vermoeden dat ik alles was

ben en was

Toen ik deel uitmaakte van de vlammen

onbelast en ver van leugens

ontsnapt aan al het lijden

vol leven, één in vrede

vlam gevoede warmte,

ongecontroleerd in passie

Licht nog meer op dan de sterren van de hemel

Ik werd wakker in heldere kracht

Was in het hart van de aardse vuurzee,

De vuurplaats van Herdes

Alle zintuigen, altijd blij,

altijd consumeren, nooit tevreden

En ik wilde nooit ergens anders zijn

dan haar zo dichtbij

En ik wilde nooit meer terug naar alle schijn

altijd daar

En ik wilde altijd zien wat nog meer niet van mij was

wat ik ooit zag

En ik wilde nog een keer raden

dat ik alles ben en was

Toen ik deel uitmaakte van de wind

onbelast en ver van leugens

ontsnapt aan al het lijden

vol leven, één in vrede

Was de adem van alle geuren

altijd speels en eindeloos vrij

Verontwaardigd, heer van de lucht,

verlangend en toch zo verlegen

Was zo nutteloos van alle vragen

rust noch rust nodig

droeg de angsten weg

Storm meteen maar zonder haast

En ik wilde nooit ergens anders zijn

dan haar zo dichtbij

En ik wilde nooit meer terug naar alle schijn

altijd daar

En ik wilde altijd zien wat nog meer niet van mij was

wat ik ooit zag

En ik wilde weer vermoeden dat ik alles was

ben en was