Einerley - Versengold

Nicht lang her, nicht lang her, dass ich in der Schänke saß

Meinen Leib mit Bier ausspülte einen fetten Schinken fraß

Als sich denn, als sich denn an meinen Tisch ein Pfaffe ließ

Mich voll eitler Wehmut mit dem Wanderstecken stieß

Und sprach, ich armer Sünder hätt den rechten Pfad verlor’n

Ich sprach, 'nen rechten Pfad gab’s, nie als Spielmann ich gebor’n

Was kümmern mich die Engelschöre

Was das Geschwätz vom Paradies

Wenn ich der Brüder Singsang höre

Wenn ich das Leben mir begieß

Der Himmel ist mir einerlei und liegt in großer Ferne

Auch kann er nicht viel schöner sein als meine Stammtaverne

Also denn, also denn sprach der dreiste Pfaffe fort

Diese Schänke wär ein Sündenpfuhl, ein wahrer Lasterort

Ich sollt gehen, ich sollt gehen und mein Seelenheil mir wahr’n

Würd‘ ich zu lang verweilen, würd ich nicht zum Himmel fahr’n

Und sprach, wär ich ein frommer Mann, würd‘ all mein Wünschen wahr

Ich sprach, was soll ich wünschen, Wein und Weib sind doch schon da

Was kümmern mich die Engelschöre

Was das Geschwätz vom Paradies

Wenn ich der Brüder Singsang höre

Wenn ich das Leben mir begieß

Der Himmel ist mir einerlei und liegt in großer Ferne

Auch kann er nicht viel schöner sein als meine Stammtaverne

All die Weil, all die Weil suchte er mich zu bekehr’n

Und ich tat in seinem Angesicht so manchen Becher leer’n

Bis er denn, bis er denn schließlich irgendwann erkannt

Dass er in mir nun wahrlich keinen Glaubensbruder fand

Und sprach, er wäre sehr verstört, würd beten nun für mich

Ich sprach, ja, mach das mal, ich trink den nächsten Krug auf dich

Was kümmern mich die Engelschöre

Was das Geschwätz vom Paradies

Wenn ich der Brüder Singsang höre

Wenn ich das Leben mir begieß

Der Himmel ist mir einerlei und liegt in großer Ferne

Auch kann er nicht viel schöner sein als meine Stammtaverne

Als mit mir dann der Morgen brach, und ich hart auf den Dielen lag

Und mir ein wohlvertrauter Schmerz im allzu dumpfen Schädel stach

Stand auf mal der Pfaff vor mir und sah mich zornig an

Und sprach, dass ich der Hölle wohl nicht mehr entrinnen kann

Was kümmert mich die Höllenbrut

Was das Geschwätz von großer Qual

Wenn ich hier lieg‘ im Schankhaussud

Wenn ich voll Schmerz die Zeche zahl‘

Die Hölle ist mir einerlei und liegt in großer Ferne

Auch kann sie nicht viel schlimmer sein al

Niet lang geleden, niet lang geleden dat ik in de taverne zat

Spoelde mijn lichaam af met bier, at een dikke ham

Toen er dan een priester aan mijn tafel ging zitten?

Duwde me vol ijdele melancholie met de wandelstok

En zei dat ik, arme zondaar, het juiste pad was kwijtgeraakt

Ik zei, er was een goede weg, ik ben nooit geboren als een minstreel

Wat geef ik om de engelenkoren?

Wat het gebabbel van het paradijs

Als ik de broers hoor zingen

Als ik mijn leven water geef

De hemel maakt me niet uit en is ver weg

Het kan ook niet veel leuker zijn dan mijn gewone taverne

Dus toen, dus toen ging de stoutmoedige priester verder

Deze taverne zou een beerput zijn, een echte plaats van ondeugd

Ik zou moeten gaan, ik zou mijn ziel moeten gaan redden

Als ik te lang bleef, zou ik niet naar de hemel gaan

En zei: als ik een vroom man was, zouden al mijn wensen uitkomen

Ik zei, wat moet ik wensen, wijn en vrouwen zijn er al

Wat geef ik om de engelenkoren?

Wat het gebabbel van het paradijs

Als ik de broers hoor zingen

Als ik mijn leven water geef

De hemel maakt me niet uit en is ver weg

Het kan ook niet veel leuker zijn dan mijn gewone taverne

Allemaal omdat, allemaal omdat hij me probeerde te bekeren

En ik dronk menig kopje in zijn gezicht

Tot hij het op een gegeven moment eindelijk herkende

Dat hij echt geen broer in geloof in mij vond

En zei dat hij erg van streek was, zou nu voor me bidden

Ik zei, ja, doe dat, ik zal de volgende mok op je drinken

Wat geef ik om de engelenkoren?

Wat het gebabbel van het paradijs

Als ik de broers hoor zingen

Als ik mijn leven water geef

De hemel maakt me niet uit en is ver weg

Het kan ook niet veel leuker zijn dan mijn gewone taverne

Toen de ochtend met me aanbrak en ik hard op de vloer lag

En een bekende pijn prikte in mijn al te doffe schedel

De priester stond plotseling voor me en keek me boos aan

En zei dat ik niet langer aan de hel kan ontsnappen

Wat geef ik om de hellspawn?

Wat het geklets van grote kwelling

Als ik hier in de kroeg lig

Wanneer ik de rekening vol pijn betaal

De hel maakt me niet uit en is ver weg

Het kan ook niet veel erger zijn dan dat