There Was a Country by the Sea - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

There was a country by the sea, but I cannot say for certain, whether it was

part of a lonely isle, or merely some coastal region.

A landing-stage of rotten blanks stretched carefully into the waves,

and for one moment I did wonder, what frightening purpose it might serve.

O, heavy, roaring, endless seas, what secrets does this rage entomb?

Have ancient memories or hungry ghosts, gathered all their strength,

to call for this storm?

Deep-seated gardens, almost a labyrinth, walled in by ruins and rocks ivy-clad,

perhaps this strange place had once been a palace, where now viole (n)t bushes

bear dark thorns instead.

A young boy was taking me by the hand and unerringly he was leading me down

below the gardens, which I hardly remembered, the moment I took the first step

underground.

We came to a room with only small windows, and to my suprise I could somehow

still hear, though reduced to a murmur, now chant-like and humming,

to once savage voice of the roaring sea.

The boy has built a catacomb, he is living in a tomb, below the ground,

where there"s no sound, he is hiding, from the world.

Something resembling an altar was built there, a secret overshadow

ed structure and use, underneath, in inanimate self-contemplation,

lay a jet-black mass of coal-like granules.

Yet, this dark material had an unearthly lightness, and when I touched it,

to feel what it was, it did seem to totally ignore my presence …

-without leaving a trace, it came trickling off.

Then out of a sudden from under the barrow something, appeared, unexpectedly:

it was the bones of the little boy"s mother, which he had placed with greatest

care underneath

There must have been something in my look (s), «cause the little boy started to

speak, and to my unvoiced Question of why he had done this, he answered these

words to me:

«This is the only way I can be save from her, only this can guarantee,

that she will not rise again, because when she does, she is always following

me.

There"s just no alternative, I cannot escape from her, because as soon as I try,

she will get up again, merely to haunt me…-oh, believe me, I have tried

numerous times!

But here in these vaults I have finally found something that works like a seal,

these jet-black granules do keep me from harm, and her bones can no longer

hurt me.

Piled up in a certain, specific form, all the remains must be covered with it,

then everything keeps still and for a brief moment I can pretend,

that she does not exist.

Yet, all the time I must be on my guards, because now and then it can happen

indeed, that frequently the earth does tremble and shaken, and some of the

stones are Starting to slip.

So, constantly I have to control the barrow, the jet-black darkness of the

coal-like mass, in order to be there, to repair the damage, to pile all back

safely and to replace…"

The boy has built a catacomb, he is living in a tomb.

below the ground,

where there"s no sound, he is hiding from the (terrible) world.

It took me a while to realism that we all have secrets and fears …

— is it then a surprise that we close our minds from the pain that is causing

these tears?

Er was een land aan zee, maar ik kan niet met zekerheid zeggen of dat zo was

deel van een eenzaam eiland, of slechts een kustgebied.

Een aanlegsteiger van verrotte blanks die zorgvuldig in de golven zijn uitgerekt,

en een moment vroeg ik me af wat voor angstaanjagend doel het zou kunnen dienen.

O, zware, brullende, eindeloze zeeën, welke geheimen begraaft deze woede?

Heb oude herinneringen of hongerige geesten, verzamelde al hun kracht,

om deze storm op te roepen?

Diepliggende tuinen, bijna een labyrint, ommuurd door ruïnes en met klimop begroeide rotsen,

misschien was deze vreemde plek ooit een paleis geweest, waar nu violette (n)t-struiken zijn

draag in plaats daarvan donkere doornen.

Een jonge jongen nam me bij de hand en leidde me feilloos naar beneden

onder de tuinen, die ik me nauwelijks herinnerde, het moment dat ik de eerste stap zette

ondergronds.

We kwamen bij een kamer met alleen kleine ramen, en tot mijn verbazing kon ik op de een of andere manier

nog steeds horen, hoewel gereduceerd tot een gemompel, nu zingend en neuriënd,

tot eens woeste stem van de brullende zee.

De jongen heeft een catacombe gebouwd, hij leeft in een graf, onder de grond,

waar geen geluid is, verbergt hij zich voor de wereld.

Er werd daar iets gebouwd dat op een altaar leek, een geheime overschaduwing

ed structuur en gebruik, daaronder, in levenloze zelfbeschouwing,

leg een gitzwarte massa van steenkoolachtige korrels.

Toch had dit donkere materiaal een onaardse lichtheid, en toen ik het aanraakte,

om te voelen wat het was, leek het mijn aanwezigheid totaal te negeren...

- zonder een spoor achter te laten, druppelde het weg.

Toen verscheen er plotseling uit een onder de kruiwagen iets onverwachts:

het waren de botten van de moeder van de kleine jongen, die hij bij de grootste had geplaatst

zorg eronder

Er moet iets in mijn uiterlijk(en) zijn geweest, "want de kleine jongen begon"

spreken, en op mijn niet-uitgesproken vraag waarom hij dit had gedaan, beantwoordde hij deze:

woorden voor mij:

«Dit is de enige manier waarop ik van haar kan worden gered, alleen dit kan garanderen,

dat ze niet meer zal opstaan, want als ze dat doet, volgt ze altijd

mij.

Er is gewoon geen alternatief, ik kan niet aan haar ontsnappen, want zodra ik het probeer,

ze zal weer opstaan, alleen maar om me te achtervolgen...-oh, geloof me, ik heb het geprobeerd

ontelbare keren!

Maar hier in deze kluizen heb ik eindelijk iets gevonden dat werkt als een zegel,

deze gitzwarte korrels behoeden me voor schade, en haar botten kunnen het niet langer aan

deed me pijn.

Opgestapeld in een bepaalde, specifieke vorm, moeten alle overblijfselen ermee bedekt zijn,

dan staat alles stil en kan ik even doen alsof,

dat ze niet bestaat.

Toch moet ik altijd op mijn hoede zijn, want zo nu en dan kan het gebeuren

inderdaad, dat de aarde vaak beeft en schudt, en sommige van de

stenen beginnen te slippen.

Dus ik moet constant de kruiwagen besturen, de gitzwarte duisternis van de...

steenkoolachtige massa, om daar te zijn, om de schade te herstellen, om alles terug te stapelen

veilig en om te vervangen...'

De jongen heeft een catacombe gebouwd, hij woont in een graf.

onder de grond,

waar geen geluid is, verstopt hij zich voor de (vreselijke) wereld.

Het kostte me een tijdje om te beseffen dat we allemaal geheimen en angsten hebben...

— is het dan een verrassing dat we onze geest afsluiten voor de pijn die veroorzaakt

deze tranen?