Imhotep - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

«…Armes, Dunkles Wolkenkind,

hast Dich erneut in Sturm gehullt,

im fadenschein’gen Pechgewand

Dich selbst in ew’ger Nacht verbannt.

Die undurchdringlich' zweite Haut,

hat die Grenze zur Welt erbaut…-

als Eierschale, hart wie Stein,

lasst sie kein Licht noch Warme ein.

Eiskalte Wande, falsches Haus,

kein Leben schlupft aus dir heraus,

kein ungeborenes reift heran,

nur noch ein zorniger, alter Mann

gramt im inneren ewiglich…-

selbst vor dem Tod furchtet er sich."

«Armes, dunkles Wolkenkind,

den schlimmsten Kurs dein Geist stets nimmt.

Dein Pfad des Grau’ns ist trugerisch,

birgt nichts als Schmerz und Leid fur dich;

Szenarien Deine Angst ersinnt,

die niemals war, nicht wirklich sind.

So furchtbar tost der Sturm in dir,

dies bose, alte Ungetier

lockt aus der Finsternis hervor

den garstig zischelnd Schattenchor,

der, wie ein kalter, kranker Hauch,

sich faulig hauft in Deinem Bauch,

und dann als ekler leichenwind

Gute und Schonheit von dir nimmt…»

«Oh, armes, dunkles Wolkenkind»

«... Arm donker wolkenkind,

wikkelde je weer in een storm,

in versleten pekkleding

Jezelf verbannen naar de eeuwige nacht.

De ondoordringbare tweede huid

bouwde de grens naar de wereld...-

als eierschaal, hard als steen,

laat ze noch licht noch warmte binnen.

IJskoude muren, verkeerd huis,

geen leven glijdt uit je,

geen ongeboren rijpt,

gewoon weer een boze oude man

treurt voor altijd van binnen...-

hij vreest zelfs de dood."

"Arm donker wolkenkind,

de slechtste koers die je geest ooit neemt.

Uw pad van horror is bedrieglijk,

houdt niets anders in dan pijn en lijden voor je;

Scenario's die je angst verzint

die nooit was, zijn niet echt.

De storm raast zo verschrikkelijk in je,

dit vervelende oude beest

lokt uit de duisternis

het akelige sissende schaduwkoor,

die, als een koude, zieke adem,

stapels rot in je buik,

en dan als een walgelijke lijkwind

Goedheid en schoonheid nemen je weg...»

"Oh, arm donkere wolkenkind"