Hades »Pluton« - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

I dreamt that I was lying on the bottom of the dark and never-ending sea,

on a bed that my dead lover was preparing with his own skeleton for me …

(«…bring us a goat and we’ll show you the way straight through the realm of the fallen and slain …»)

I sensed the wretched spectres of the drowned staring across from some distant

shore, and in my sadness I drew closer, to condole and somewhat to implore …

I am like the doubtful kiss of a corpse or maybe the kiss of an ancient stone.

Yes, it’s like kissing some marble statue that has neither warmth nor life of its own…

(«…down, further down, where the gloom becomes sound, on the cell where your

love might be found …»)

COVER THE MIRRORS, FRAGILE HAS DIED, LEAVING BUT A STARLESS RUIN BEHIND!

SHATTER THE MIRRORS, SO THAT HE CAN NEVER BE CALLED BACK FROM THE BLESSED

SILENCE OF HIS SCARED VAULT …

No, no, no…- put an end to the show!

I am going back to the land where the

bone-flowers grow, to «the wild, weird clime that lieth, sublime,

out of Space — out of Time»…

See the shape, but can’t see through, no-one can ever hate me as well as I do.

Know when to throw a laugh, know how to force a smile, whatever the intention.

.- I’m such a «friendly"lie!

(«…bring us only this goat and we’ll lead you to him, it shall open the gates,

so we can sneak you in…»)

«Bring us a goat and we’ll show you the way straight through the realm of the

fallen and slain.

Down, further down, where the gloom becomes sound,

on to the cell, where your love might be found … Bring us only this goat and

we’ll lead you to him, it will open the gates, so we can sneak you in.

Oh, it’s cold and so dark here, and you must keep in mind, no-one can get you

out, if you overstep time!!!»

Ik droomde dat ik op de bodem van de donkere en oneindige zee lag,

op een bed dat mijn dode minnaar met zijn eigen skelet voor mij klaarmaakte...

(«...breng ons een geit en wij wijzen u de weg dwars door het rijk van de gevallenen en verslagenen...»)

Ik voelde de ellendige geesten van de verdronken staren van een afstandje

kust, en in mijn verdriet kwam ik dichterbij, om te condoleren en enigszins te smeken ...

Ik ben als de twijfelachtige kus van een lijk of misschien de kus van een oude steen.

Ja, het is alsof je een marmeren beeld kust dat geen warmte of eigen leven heeft...

(«...naar beneden, verder naar beneden, waar de duisternis geluid wordt, op de cel waar je

liefde kan worden gevonden ...»)

DEKSEL DE SPIEGELS, BREEKBAAR IS GESTREVEN, VERLATEN MAAR EEN STARLOZE RUNE ACHTER!

VERBREEK DE SPIEGELS, ZODAT HIJ NOOIT TERUG KAN WORDEN GEREED VAN DE GEZEGENDE

STILTE VAN ZIJN ANGST GEVAL …

Nee, nee, nee...- maak een einde aan de show!

Ik ga terug naar het land waar de

botbloemen groeien, naar «het wilde, vreemde klimaat dat ligt, subliem,

out of Space — out of Time»…

Zie de vorm, maar kan er niet doorheen kijken, niemand kan me ooit zo haten als ik.

Weet wanneer je moet lachen, weet hoe je een glimlach moet forceren, wat de bedoeling ook is.

.- Ik ben zo'n «vriendelijke" leugen!

(«...breng ons alleen deze geit en we zullen je naar hem leiden, hij zal de poorten openen,

zodat we je naar binnen kunnen sluipen...»)

«Breng ons een geit en wij wijzen u de weg dwars door het rijk van de

gevallen en gedood.

Beneden, verder naar beneden, waar de duisternis geluid wordt,

op naar de cel, waar je liefde zou kunnen worden gevonden ... Breng ons alleen deze geit en

we zullen je naar hem leiden, het zal de poorten openen, zodat we je naar binnen kunnen sluipen.

Oh, het is hier koud en zo donker, en je moet in gedachten houden dat niemand je kan krijgen

uit, als u de tijd overschrijdt!!!»