Backbone Practise - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

we are entering the operation theatre of the ramiliar morgue:

the student nurses are making a lot of noise,

their voices echo from the bare tiles walls…

I improvise a fainting fit: «I cannot bare these voices anymore!!!»

the tiny spineless spider, who really is a dog,

has hurt herself — or did she get hurt ?- somthing 'bout her back…

oh, does she need a new one?

Torso-less she onlydoes consist of legs…

much like a crushed little cross, a tiny crucifix.

so cautiously she’s stalking now across the palm of my right hand,

merly a thin branch in the wind,

touching the wound… where i had cut my finger.

i hand her over to the nurses, one of them — directed me by the teacher

carries out theoperation, for wich i dont have the knoledge.

one day everyone here must fulfil this very task alone,

as it’s the only way to learn… and in the end become a master…

yes, this means responsibility,

and it’s connected directly to stress and fear.

the little spider has her operation on a table

that is decorated like a forest, all with thicket and fir trees…

and right beside the flashing lights and displays of the instruments.

so hear now of the very scene thet happend right before this (here):

an elephant on the plane roof of a tall cathedral… very close to the edge.

«climb down his tail, as if it were a rope!

have faith and confidence, belive that he will hold you!»

but the elephant is not anchored in the ground,

yes, he might have the will to remain in position,

perhaps doing everything within his power to hold me,

not to slip and fall himself…

but in my opinion this is hardly enouth.

can this be a question of trust, at all ?!?

looking out of the window, while the underground moves down

into the tunnel … — a man, who has alrady passes the elephant-test, says:

«fear must be conquered, boy!

many of what comes up are merly old fears of death!»

we gaan de operatiekamer van het ramiliar lijkenhuis binnen:

de leerling-verpleegkundigen maken veel lawaai,

hun stemmen weergalmen van de kale, betegelde muren...

Ik improviseer een flauwteval: «Ik kan deze stemmen niet meer aan!!!»

de kleine spin zonder ruggengraat, die echt een hond is,

heeft zichzelf pijn gedaan - of is ze gewond geraakt? - iets met haar rug...

oh, heeft ze een nieuwe nodig?

Zonder torso bestaat ze alleen uit benen...

net als een verpletterd klein kruis, een klein kruisbeeld.

zo voorzichtig loopt ze nu over de palm van mijn rechterhand,

slechts een dunne tak in de wind,

de wond aanraken... waar ik in mijn vinger had gesneden.

ik geef haar over aan de verpleegsters, een van hen - geleid door de leraar

voert de operatie uit, waar ik de kennis niet voor heb.

op een dag moet iedereen hier deze taak alleen vervullen,

omdat het de enige manier is om te leren... en uiteindelijk een meester te worden...

ja, dit betekent verantwoordelijkheid,

en het is direct verbonden met stress en angst.

de kleine spin heeft haar operatie op een tafel

dat is versierd als een bos, allemaal met struikgewas en dennenbomen ...

en direct naast de knipperende lampjes en displays van de instrumenten.

dus hoor nu van de scène die vlak daarvoor gebeurde (hier):

een olifant op het platte dak van een hoge kathedraal... heel dicht bij de rand.

«klim langs zijn staart, alsof het een touw is!

heb geloof en vertrouwen, geloof dat hij je zal vasthouden!»

maar de olifant is niet verankerd in de grond,

ja, hij heeft misschien de wil om in positie te blijven,

misschien alles doen wat in zijn macht ligt om me vast te houden,

niet uitglijden en zelf vallen...

maar naar mijn mening is dit nauwelijks genoeg.

kan dit überhaupt een kwestie van vertrouwen zijn?!?

uit het raam kijken, terwijl de metro naar beneden beweegt

de tunnel in … — een man, die al geslaagd is voor de olifantentest, zegt:

«angst moet worden overwonnen, jongen!

veel van wat naar voren komt, zijn louter oude angsten voor de dood!»