The Conqueror Worm - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Lo!

't is a gala night

Within the lonesome latter years!

An angel throng, bewinged, bedight

In veils, and drowned in tears

Sit in a theatre, to see

A play of hopes and fears

While the orchestra breathes fitfully

The music of the spheres

Mimes, in the form of God on high

Mutter and mumble low

And hither and thither fly—

Mere puppets they, who come and go

At bidding of vast formless things

That shift the scenery to and fro

Flapping from out their Condor wings

Invisible Wo!

That motley drama—oh, be sure

It shall not be forgot!

With its Phantom chased for evermore

By a crowd that seize it not

Through a circle that ever returneth in

To the self-same spot

And much of Madness, and more of Sin

And Horror the soul of the plot

But see, amid the mimic rout

A crawling shape intrude!

A blood-red thing that writhes from out

The scenic solitude!

It writhes!—it writhes!—with mortal pangs

The mimes become its food

And seraphs sob at vermin fangs

In human gore imbued

Out—out are the lights—out all!

And, over each quivering form

The curtain, a funeral pall

Comes down with the rush of a storm

While the angels, all pallid and wan

Uprising, unveiling, affirm

That the play is the tragedy, «Man,»

And its hero, the Conqueror Worm

Zie!

het is een gala-avond

In de eenzame laatste jaren!

Een engelenmenigte, bewinged, bedight

In sluiers en verdronken in tranen

Ga in een theater zitten om te zien

Een spel van hoop en vrees

Terwijl het orkest onrustig ademhaalt

De muziek van de sferen

Mimespelers, in de vorm van God in de hoogte

Mompel en mompel laag

En heen en weer vliegen -

Slechts marionetten zij, die komen en gaan

Op bieden van enorme vormloze dingen

Die het landschap heen en weer bewegen

Fladderend vanuit hun Condorvleugels

Onzichtbare Wo!

Dat bonte drama - oh, wees zeker

Het zal niet worden vergeten!

Met zijn Phantom voor altijd achtervolgd

Door een menigte die het niet grijpt

Door een cirkel die ooit terugkeert in

Naar dezelfde plek

En veel van Madness, en meer van Sin

En Horror de ziel van de plot

Maar kijk, te midden van de mimische route

Een kruipende vorm dringt binnen!

Een bloedrood ding dat kronkelt van buiten

De schilderachtige eenzaamheid!

Het kronkelt! - het kronkelt! - met dodelijke pijnen

De mimespelers worden zijn voedsel

En serafs snikken bij ongediertetanden

In menselijk bloed doordrenkt

Uit - uit zijn de lichten - allemaal uit!

En, over elke trillende vorm

Het gordijn, een rouwkamer

Komt neer met de stormloop

Terwijl de engelen, allemaal bleek en wan

Opstand, onthulling, bevestigen

Dat het stuk de tragedie is, «Man»

En zijn held, de Veroveraar Worm