Minnesang - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Oh, wie gern’würd'er Euch künden

Von der Welt und wie er sie sieht,

Doch wie könnte von etwas er sprechen,

Von dem er absolut nichts versteht?!

Wie gern’würd'er Euch singen

Von der Liebe, die alles durchwebt,

Doch ihm bleibt nur die traurige Klage,

Denn noch keinen Tag hat er’s erlebt.

Ach, wie gern’würd'er Euch preisen

Von der Freiheit unendlichem Glück,

Doch straften dann seine eig’nen Ketten

Ihn Lügen bei jedem Schritt.

Gar wohlbehütet ist sein Leben,

Und dies gibt ihm die Möglichkeit,

Leidend im Dunkel langzuliegen,

Pflegend nur die Traurigkeit.

Minnesang, oh Minnesang,

Unser Arsch ist fett, uns’re Nase lang.

Von gar nichts handelt dieses Lied,

Da Einfalt nun mal nichts gebiert.

Von allen Melodien hat er

Die traurigste für sich erwählt,

Denn sie gleicht so sehr seinem Wesen

Und dem maßlosen Leid, das ihn quält.

Eine Sage von Monstern und Feen,

Ja, von Heiden auch und Zauberkraft,

Von Bestimmung, von Zufall und Wundern

Und dem Schläfer, der am End’erwacht.

Ja, all dies steht geschrieben schon in dem Buch,

Das man Schicksal nennt,

Und obgleich schon vor Zeiten ersonnen,

Seinen Ausgang hier doch niemand kennt.

Ein Buch, das sich in Schweigen hüllt,

Seine Zeilen beim Lesen erst entstehen,

Damit die neugierig blätternd'Hand

Nichts als leere Seiten soll seh’n.

Minnesang, oh Minnesang,

Wenn das Ende näht,

Wird’s uns doch schrecklich bang.

Von gar nichts handelt dieses Lied,

Weil Einfalt nun mal nichts gebiert.

Oh, wat zou hij je graag aankondigen

Van de wereld en hoe hij die ziet

Maar hoe kon hij over iets spreken?

Waar hij helemaal niets van begrijpt?!

Wat zou hij graag voor je zingen

Van de liefde die door alles heen weeft

Maar alles wat hij nog heeft is de droevige klaagzang

Want hij heeft het nog geen dag gezien.

Oh, wat zou hij je graag prijzen

Van vrijheid oneindig geluk,

Maar dan zijn eigen kettingen gestraft

Hij liegt bij elke stap.

Zijn leven is goed beschermd,

En dit geeft hem de kans

Liggend lijden in het donker

Alleen het verdriet koesteren.

minstrelen, oh minstrelen,

Onze kont is dik, onze neus is lang.

Dit liedje gaat over niets

Omdat eenvoud niets voortbrengt.

Van alle melodieën die hij heeft

het treurigste voor zichzelf gekozen,

Omdat ze zo op zijn karakter lijkt

En het onmetelijke lijden dat hem kwelt.

Een verhaal over monsters en feeën

Ja, ook van heidenen, en magische kracht,

Van het lot, van toeval en wonderen

En de slaper die aan het eind wakker wordt.

Ja, dit alles staat al in het boek,

dat heet het lot

En hoewel lang geleden bedacht

Niemand hier weet waar het vandaan komt.

Een boek dat zich in stilte hult,

Zijn regels ontstaan ​​alleen tijdens het lezen,

Zodat de nieuwsgierige flicking'hand

Niets dan blanco pagina's zullen zien.

minstrelen, oh minstrelen,

Wanneer het einde nabij is

We zullen vreselijk bang zijn.

Dit liedje gaat over niets

Omdat eenvoud niets voortbrengt.