The Skeletal Garden - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Obsessed with the fear of losing his mind,

he soon couldn’t take care of himself anymore.

He had no friends or relatives to look after him,

only once a week some male nurse dropped in.

He was found in this bed, dehydrated…-

unconscious, as he was, they brought him to a different place.

«We have never heard of him since…»

He lived alone in his house for most of his life,

and I wouldn’t be surprised,

if he had died the same day they put him in a room

with people he’d never seen before.

He had a wild garden behind his house…-

so beautiful and dark.

Woodpeckers and squirrels lived there,

and hedgehogs, mice and martens.

Hazelnut-trees and wild strawberries grew,

and cherries, apples and pears, and currents of red and black…-

all hidden in this private place.

In the safety of the shadows the fragile fern slept,

along the winding paths the wild-flowers wept,

snowdrops nodded their little heads in spring,

forget-me-nots, and all kind of things,

of which I do not know the names…

And, of course, there was ivy everywhere.

It happened the same week they took him away

workers hacked down all the trees in the garden…-

hired by the envious people outside… who had always been terrified

by the beauty that enchanted this place,

and the darkness it was breathing.

Yet, none of them could keep the dead birds from singing…

Geobsedeerd door de angst zijn verstand te verliezen,

hij kon al snel niet meer voor zichzelf zorgen.

Hij had geen vrienden of familieleden om voor hem te zorgen,

slechts één keer per week kwam er een verpleger binnen.

Hij werd gevonden in dit bed, uitgedroogd...-

bewusteloos, zoals hij was, brachten ze hem naar een andere plaats.

«We hebben nooit meer van hem gehoord sinds...»

Hij woonde het grootste deel van zijn leven alleen in zijn huis,

en het zou me niet verbazen,

als hij dezelfde dag was overleden, hadden ze hem in een kamer gestopt

met mensen die hij nog nooit eerder had gezien.

Hij had een wilde tuin achter zijn huis...-

zo mooi en donker.

Daar leefden spechten en eekhoorns,

en egels, muizen en marters.

Er groeiden hazelnootbomen en wilde aardbeien,

en kersen, appels en peren, en stromen van rood en zwart...-

allemaal verborgen op deze privéplek.

In de veiligheid van de schaduwen sliep de fragiele varen,

langs de kronkelende paden huilden de wilde bloemen,

sneeuwklokjes knikten met hun hoofdjes in de lente,

vergeet-mij-nietjes en allerlei dingen,

waarvan ik de namen niet ken...

En natuurlijk was er overal klimop.

Het gebeurde in dezelfde week dat ze hem meenamen

arbeiders hakten alle bomen in de tuin om...-

ingehuurd door de jaloerse mensen buiten... die altijd doodsbang waren geweest

door de schoonheid die deze plek betoverde,

en de duisternis die het ademde.

Toch kon geen van hen de dode vogels beletten te zingen...