The City in the Sea - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Lo!

death has reared himself throne

In a strange city lying alone

Far down within the dim west

Where the good and the bad

And the worst and the best

Have gone to their eternal rest.

There shrines and palaces and towers

Time-eaten towers that tremble not

Resemble nothing that is ours

Around, by lifting winds forgot

Resignedly beneath the sky

The melancholy waters lie.

No rays from the holy heaven come down

On the long night-time of that town

But light from out the lurid sea

Streams up the turrets silently

Gleams up the pinnacles far and free

Up domes, up spires, up kingly halls

Up fanes, up Babylon, like walls

Up shadowy long-forgotten bowers

Of sculptured ivy and stone flowers.

Up many and many a marvellous shrine

Whose wreathed friezes intertwine

The viol, the violet and the vine

Resignedly beneath the sky

The melancholy waters lie

So blend the turrets and shadows there

That all seem pendulous in air

While from a proud tower in the town

Death looks gigantically down.

There open fanes and gaping graves

Yawn level with luminous waves

But not the riches there that lie

In each idol’s diamond eye

Not the gaily-jewelled dead

Tempt the waters from their bed

For no ripples curl, alas!

Along that wilderness of glass

No swellings tell that winds may be

Upon some far-off happier sea

No heavings hint winds have been

On seas less hideously serene.

But lo!

a stir in the air

The wave, there is a movement there

As if towers had thrust aside

In slightly sinking the dull tide

As if their tops had feebly given

A void within the filmy heaven.

The waves have now a redder glow

The hours are breathing faint and low

And when, amid no earthly moans

Down, down that town shall settle hence

Hell, rising from a thousand thrones

Shall do it reverence.

Zie!

de dood heeft zichzelf op de troon gezet

In een vreemde stad die alleen ligt

Ver beneden in het schemerige westen

Waar het goede en het slechte

En de slechtste en de beste

Zijn naar hun eeuwige rust gegaan.

Er heiligdommen en paleizen en torens

Tijdverslindende torens die niet beven

Lijkt op niets dat van ons is

Rond, door wind op te heffen vergeten

Geduldig onder de hemel

De melancholische wateren liggen.

Er komen geen stralen uit de heilige hemel naar beneden

Op de lange nacht van die stad

Maar licht uit de lugubere zee

Streamt geluidloos de torentjes op

Schijnt de toppen ver en vrij op

Omhoog koepels, omhoog torens, omhoog koninklijke zalen

Up fans, up Babylon, zoals muren

Omhoog schimmige lang vergeten prieeltjes

Van gebeeldhouwde klimop en stenen bloemen.

Veel en velen een prachtig heiligdom

Wiens gekroonde friezen verstrengelen?

De gamba, het viooltje en de wijnstok

Geduldig onder de hemel

De melancholische wateren liggen

Dus meng de torentjes en schaduwen daar

Dat lijkt allemaal hangend in de lucht

Vanuit een trotse toren in de stad

De dood kijkt gigantisch naar beneden.

Daar open waaiers en gapende graven

Geeuwniveau met lichtgevende golven

Maar niet de rijkdommen die daar liggen

In het diamanten oog van elk idool

Niet de met juwelen versierde doden

Verleid het water uit hun bed

Voor geen rimpels krullen, helaas!

Langs die wildernis van glas

Geen zwellingen vertellen dat er wind kan zijn

Op een of andere gelukkigere zee in de verte

Er zijn geen deinende winden geweest

Op zeeën minder afschuwelijk sereen.

Maar zie!

een opschudding in de lucht

De golf, daar is beweging

Alsof torens opzij zijn geschoven

Door het doffe tij een beetje te laten zinken

Alsof hun toppen zwakjes hadden gegeven

Een leegte in de filmachtige hemel.

De golven hebben nu een rodere gloed

De uren ademen zwak en laag

En wanneer, temidden van geen aards gekreun

Beneden, beneden zal die stad zich vestigen vanaf hier

Hel, oprijzend van duizend tronen

Zal het doen eerbied.