Résumé...- - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Over there that little mountain rises,

while some others dissolve into a plain.

Time redefines itself

and falls in sadness grain by grain…

«Time, my dear, heals all the wounds»,

the two-tongued echoes seem to say.

But nothing, nothing changes here,

this pain remains and will not go away.

Lament:

«I went weak, as I grew old,

and time itself has made me slow…-

and as I close my eyes in sadness

a thousand seasons come and go…»

Mighty enough to cover all

and also cruel enough to reveal,

but all the wounds and scars he carries

neither force nor kiss can ever heal.

No, time heals nothing, nothing, nothing…-

spitefully turns away and laughs.

Leaves you half-broken and in defiance

is only added another scar…

Call it «blind"how he is writhing,

counting hours, centuries…-

the pain it grows and glows in tides,

unable to vanish, unwilling to cease…

No, time healnothing, nothing, nothing…-

pushes 'till we’re diving into different flesh.

Time heals nothing, nothing, nothing

petrified within some unnameable shame…

Lament:

«Time's fingers claw, I am losing hold,

there is no hope for me on earth.

Time either still or maybe rushing…-

in any case it will turn out worse…-

Time is fleeting, time stands still,

it stops for no-one and we’re trapped within,

and though he may dream of the light,

he is falling back (in)to the left-hand side…

Rèsumè:

«How I wish that I was dead

and rest in final peace…-

but even the luxury of death

can’t cure the wounds time cannot heal…»

Daar verrijst die kleine berg,

terwijl sommige anderen oplossen in een vlakte.

Tijd herdefinieert zichzelf

en valt korrel voor korrel in verdriet...

«De tijd, mijn beste, heelt alle wonden»,

de tweetongige echo's lijken te zeggen.

Maar niets, niets verandert hier,

deze pijn blijft en gaat niet weg.

klaagzang:

«Ik werd zwak, toen ik oud werd,

en de tijd zelf heeft me traag gemaakt...-

en terwijl ik mijn ogen sluit van verdriet

duizend seizoenen komen en gaan...»

Machtig genoeg om alles te dekken

en ook wreed genoeg om te onthullen,

maar alle wonden en littekens die hij draagt

noch kracht noch kus kan ooit genezen.

Nee, de tijd heelt niets, niets, niets...-

wendt zich hatelijk af en lacht.

Laat je half gebroken en uitdagend achter

er is alleen nog een litteken toegevoegd...

Noem het "blind" hoe hij kronkelt,

uren tellen, eeuwen...-

de pijn die het groeit en gloeit in getijden,

niet in staat om te verdwijnen, niet bereid om te stoppen...

Nee, tijd geneest niets, niets, niets...-

duwt tot we in ander vlees duiken.

Tijd heelt niets, niets, niets

versteend binnen een onnoembare schaamte ...

klaagzang:

«De vingers van de tijd klauwen, ik verlies de greep,

er is geen hoop voor mij op aarde.

De tijd staat stil of haast zich misschien...-

in elk geval zal het erger worden...-

De tijd is vluchtig, de tijd staat stil,

het stopt voor niemand en we zitten erin gevangen,

en al droomt hij misschien van het licht,

hij valt terug (in)naar de linkerkant...

Hervat:

"Wat zou ik graag willen dat ik dood was"

en rust in de laatste vrede...-

maar zelfs de luxe van de dood

kan de wonden niet genezen, de tijd kan niet genezen...»