Reprise - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Hanging down from the ceiling … the old pendulum now rests,

Time stands still … — like iron — … in the house of the dead.

Our fragile souls lie weeping, sealed in sleep and balls of lead,

All flowers here are dust, but we can still recall their scent.

In filth, decay and disrelish the leg-less man lay kneeling,

Weeping petrified, out of his mind … — half buried, yet still breathing.

His lips are soft like powder and so cold … colder than snow;

Mingled with the dust he fell, all paralysed by flesh and bone.

«Forgive us, please, for we’re long fallen»,

Shivering carcass shuns the light,

Ancient bodies' fallen heaven, a dark star in a fallen sky.

«Flow my tears !», the angel said,

He forced a smile than bowed his head,

How much he wished that he could die … -

Tore his old wings off with a sigh.

Hangend aan het plafond … rust nu de oude slinger,

De tijd staat stil … — als ijzer — … in het huis van de doden.

Onze fragiele zielen liggen huilend, verzegeld in slaap en ballen van lood,

Alle bloemen hier zijn stof, maar we kunnen ons hun geur nog herinneren.

In vuil, verval en verdorvenheid lag de man zonder benen geknield,

Huilend versteend, uit zijn gedachten... - half begraven, maar nog steeds ademend.

Zijn lippen zijn zacht als poeder en zo koud ... kouder dan sneeuw;

Vermengd met het stof viel hij, helemaal verlamd door vlees en botten.

"Vergeef ons alstublieft, want we zijn al lang gevallen",

Een rillend karkas schuwt het licht,

De gevallen hemel van oude lichamen, een donkere ster in een gevallen hemel.

«Laat mijn tranen stromen!», zei de engel,

Hij dwong een glimlach en boog zijn hoofd,

Hoe graag wenste hij dat hij kon sterven... -

Met een zucht scheurde hij zijn oude vleugels eraf.