Vers Le Nord - Paris Violence

Conversation nocturne 100% platonique

J’y attrape la crève même si je connais la musique

Excentricités du soir, jamais en retard

Exploration d’un coin reculé du plumard

La fièvre artificielle remonte tous les cercles

M’envahit le cerveau, va faire sauter le couvercle

Je me torture à essayer de paraître intéressant

Au milieu des rafales de vent, toujours le même regard absent

Mes ambitions sous cellophane dans les rayons reculés

De magasins particuliers

Ni bien ni mal, ni banal ni original

Bien au-dessus de la réalité

Vers le nord de l’enfer

Tous les soirs je m’enterre

J’ai là-bas une résidence secondaire

Généreux dispensateur de ma propre douleur

Je me fais souffrir jusqu’aux premières lueurs

Retour a la réalité triviale et pluvieuse

Les gouttes vacillent sur le pare-brise

Les essuie-glaces grincent, complainte nerveuse

J’allume l’autoradio d’une main indécise

Les façades défilent, boulevards périphériques

Circulation fluide, lumières sombres et pathétiques

Taches sanglantes, des phares arrière sur l’asphalte trempé de pluie

Sortie d’autoroute direction porte d’Ivry

Faut croire que rien l’intéresse

Toujours ce sourire vague

Pourtant j’invente de toutes pièces

Ça lui fait rien outre mesure

Moi je me sens frigorifié

Comme un glaçon sur la banquise

Putain de vent

Vers le nord rien de nouveau

Toujours les mêmes autoroutes

Laisser sur glisser sur leur chaussée pluvieuse mes derniers doutes

Vers le nord que du gris

Et c’est ça dont j’ai envie

Rester à Paris

Je me suis garé sur le parking d’une résidence

Je redescends la rue Saint-Denis sous la pluie battante

Tirant des deux mains le col de mon blouson

Je marche d’un pas pressé, toujours vers la même destination

La Seine paraît noire sous le ciel obscur

Entre le grondement du tonnerre et le pluvieux murmure

Projection privée au Club 88

Une main sur le kleenex, l’autre sur le joystick

Mes désirs en deux dimensions sur papier glacé

Toujours la même chanson, j’y sacrifie un peu ma santé

Morose prison que celle des extases chimiques

Je n’attends plus grand chose des paradis névrotiques

Vers le nord de la capitale, y a des complexes ferroviaires

Qui tranchent un sillon dans la ville et les zones ouvrières

Y a des ponts rouillés qui dominent la sortie des gares

Vers le nord, pas d’espoir

Paris sous la pluie derrière la fenêtre d’un appartement

C’est pas le cadre idéal pour lancer des grands défis

Mais plutôt pour s’abandonner à fixer sur l'écran

Les cristaux liquides de la chaîne hi-fi

100% platonisch gesprek 's avonds laat

Ik word er ziek van, ook al ken ik de muziek

Avondexcentriciteiten, nooit te laat

Verkenning van een afgelegen hoek van de Plumard

De kunstmatige koorts draait alle cirkels om

Dring mijn hersenen binnen, blaas het deksel op

Ik martel mezelf terwijl ik probeer interessant te klinken

In het midden van de windstoten, altijd dezelfde afwezige blik

Mijn cellofaan ambities in de achterste planken

Specifieke winkels

Noch goed noch slecht, noch banaal noch origineel

Ver boven de realiteit

Naar het noorden van de hel

Elke nacht begraaf ik mezelf

Ik heb daar een tweede huis

Vrijgevige gever van mijn eigen pijn

Ik heb mezelf pijn gedaan tot het eerste licht

Terug naar de triviale en regenachtige realiteit

De druppels flikkeren op de voorruit

Ruitenwissers gillen, nerveus jammeren

Met een besluiteloze hand zet ik de autoradio aan

Gevelsparade, perifere boulevards

Vlot verkeer, donkere zielige lichten

Bloedvlekken, achterlichten op met regen doordrenkt asfalt

Afslag snelweg richting Porte d'Ivry

Moet geloven dat niets hem interesseert

Altijd die vage glimlach

Toch vind ik het helemaal opnieuw uit

Het maakt hem niet zoveel uit

ik heb het koud

Als een ijspegel op de ijsschots

verdomde wind

Naar het noorden niets nieuws

Altijd dezelfde snelwegen

Laat mijn laatste twijfels over hun regenachtige stoep glijden

Naar het noorden helemaal grijs

En dat is wat ik wil

Verblijf in Parijs

Ik heb geparkeerd op een parkeerplaats van een residentie

Ik loop door de rue Saint-Denis in de stromende regen

Met beide handen aan de kraag van mijn jas trekken

Ik loop met haast, altijd naar dezelfde bestemming

De Seine ziet er zwart uit onder de donkere hemel

Tussen het gerommel van de donder en het regenachtige gefluister

Privé vertoning bij Club 88

Een hand op de Kleenex, de andere op de joystick

Mijn verlangens in twee dimensies op glanzend papier

Altijd hetzelfde liedje, ik offer een beetje mijn gezondheid op

Sombere gevangenis dan die van chemische extase

Ik verwacht niet veel meer van neurotische paradijzen

Ten noorden van de hoofdstad zijn er spoorwegcomplexen

Die een voor sneed in de stad en de werkgebieden

Er zijn roestige bruggen die de uitgang van de stations domineren

Noord, geen hoop

Parijs in de regen achter het raam van een appartement

Het is niet de ideale setting om grote uitdagingen aan te gaan

Maar liever zich overgeven aan het fixeren op het scherm

De vloeibare kristallen van het hifi-systeem