Dandysme - Paris Violence

Triste existence, triste vie

Je n’aime plus rien que l'éclat

Des yeux opalins de mon chat

Et la moirure des soieries

Monde indécent, terre vulgaire !

Désormais tout ce qui me grise

Est la phosphorescence exquise

Des paradis et des enfers

J’exècre le bon goût bourgeois

Pâle et livide tumescence

Et comme mon gant je lui lance

Ce que jamais il n’entendra

Les cannes au pommeau de jade

Et l’ombre orangée des alcôves

Oùdans des draperies se lovent

Des Liliths et des Hérodiades

Vous laissant croupir dans la boue

Je m’enivre du goût acide

Des débauches les plus sordides

Et des élixirs les plus doux

Des orgies aux parfums de mort

Des plaisirs aux reflets de sang

Dont les effluves élégants

Sont beaux comme une immense aurore

Triest bestaan, triest leven

Ik hou van niets meer dan de glans

Opaline ogen van mijn kat

En het moiré van de zijde

Onfatsoenlijke wereld, vulgair land!

Nu alles wat me bedwelmt

Is de voortreffelijke fosforescentie?

Hemelen en Hellen

Ik haat een goede burgerlijke smaak

Bleke en felle tumescentie

En als mijn handschoen gooi ik naar hem

Wat hij nooit zal horen

De Jade-Headed Canes

En de oranje tint van de nissen

Waar in gordijnen spoel?

Liliths en Herodiads

Je laten rotten in de modder

Ik word dronken van de zure smaak

Van de meest smerige losbandigheid

En zoetste elixers

Geurende orgieën van de dood

Bloedige genoegens

Wiens elegante geuren

Zijn mooi als een immense dageraad