Confessions d'un opiomane - Paris Violence

Écartant les rideaux de pourpre

Et les lourds verres translucides

Par la fenêtre qui s’entrouvre

Il hume la campagne humide

Sur une console d'ébène

Brillent les reflets cristallins

D’une carafe à moitié pleine

De cet élixir opalin

Consume-moi, divin liquide

Rallume un peu mon regard vide

Hurlait l'âme tourmentée

D’un opiomane anglais

Puis lorsqu'à ses lèvres brûlantes

Il porte la précieuse coupe

Dans sa conscience chancelante

Les sons et les couleurs chaloupent

Des temples vacillants s’effondrent

Dans l’incendie qui étreint Rome

Et leur fracas immense gronde

Sous les doux flots du laudanum

Apaise moi, divin liquide

Ranime ma face livide

Hurlait l'âme tourmentée

D’un opiomane anglais

Une armée sombre en rangs serrés

S'ébroue sous un ciel vermillon

Des nuées aux franges dorées

Lentement couvrent l’horizon

Parmi l’incandescent carnage

Au coeur du brasier flamboyant

Soudain se lève un doux visage

Mi-éperdu, mi-souriant

Epargne-moi, divin liquide

Eteins ce cauchemar morbide

Hurlait l'âme tourmentée

De Sir Thomas de Quincey

Et le nuit tombe encore, baignant la lande immense

D’un silence de mort

Qui résonne en nappes d’absence

D’immenses De Profundis

S'élèvent du coeur des ténèbres

Les astres un à un pâlissent

Et prennent un éclat funèbre

Het scheiden van de paarse gordijnen

En de zware doorschijnende bril

Door het halfopen raam

Hij ruikt het vochtige platteland

Op een ebbenhouten console

Schijn de kristallijne reflecties

Van een halfvolle karaf

Van dit opaline elixer

Consumeer mij, goddelijke vloeistof

Verlicht mijn lege blik een beetje

Huilde de gekwelde ziel

Van een Engelse opiumverslaafde

Wanneer dan naar haar brandende lippen?

Hij draagt ​​de kostbare beker

In zijn wankelend geweten

Geluiden en kleuren zwaaien

Weifelende tempels brokkelen af

In het vuur dat Rome omarmt

En hun immense crash rommelt

Onder de zachte golven van de laudanum

Kalmeer me, goddelijke vloeistof

Breng mijn razend gezicht weer tot leven

Huilde de gekwelde ziel

Van een Engelse opiumverslaafde

Een duister leger in aaneengesloten gelederen

Snurkt onder een vermiljoenen hemel

Wolken met gouden franjes

Bedek langzaam de horizon

Onder het gloeiende bloedbad

In de laaiende hel

Plots verrijst er een lief gezicht

Half radeloos, half lachend

Spaar me, goddelijke vloeistof

Zet deze morbide nachtmerrie uit

Huilde de gekwelde ziel

Van Sir Thomas de Quincey

En de avond valt weer, badend in de uitgestrekte heide

Met doodse stilte

Die weerklinkt in lagen van afwezigheid

Enorme De Profundis

Sta op uit het hart van de duisternis

Een voor een vervagen de sterren

En neem een ​​​​begrafenisgloed aan