Les charognards ont les yeux tristes - Paris Violence

Être àjamais plus seul que seul

Délivrédes ébats bruyants

De ces foules aigries et veules

De ces connards si épuisants

Moitiélarbins, moitiésalopes

Abrutis de plaisirs vulgaires

Demeurer toujours misanthrope

Pour être heureux, n'être qu’amer

Traiter comme une soeur

La tourbe laborieuse

Qui lorsqu’elle pourrit

Croit enfin être heureuse

Asticots acharnés

Sur leur propre cadavre

Quel pervers passe-temps

Quand la haine est si suave

Ne plus lire dans la souffrance

Que promesse de renaissance

N'être qu’un homme de passage

Blasédes éternels carnages

Jouir de sa propre compagnie

Comme seule fidèle amie

Attendre d’un oeil amusé

Les joies du Jugement Dernier

Humanité, vile engeance

De tes hoquets funèbres

Tu sais ce que je pense

Mer glauque et nauséabonde

Dont les vagues se couchent

Dès que le tonnerre gronde

Et sans cesse ils montrent les crocs

Pour se disputer les dépouilles

Mi-victimes et mi-bourreaux

Toujours et surtout morts de trouille

Face àla funeste promesse

La seule en somme qui existe

Au coeur de toutes les ivresses

Les charognards ont les yeux tristes

Et on croit être au Nirvana

Dès qu’on trouve un peu de chaleur

Pour diffuser dans le lac froid

Un réconfort flou et trompeur

Alors qu’on ne fait qu’obéir

A l’instinct le plus animal

Si on essaie de se sourir

Que ces sourires sont banals

Om voor altijd meer alleen dan alleen te zijn

Verlost van luidruchtige capriolen

Van deze verbitterde en slappe menigte

Van die zo vermoeiende klootzakken

Halve minions, halve sletten

Klootzakken van vulgaire genoegens

Blijf altijd een misantroop

Om gelukkig te zijn, om alleen maar bitter te zijn

Behandelen als een zus

De hardwerkende turf

Wie als het rot?

Geloof eindelijk dat je gelukkig bent

Meedogenloze maden

Op hun eigen lijk

Wat een pervers tijdverdrijf

Wanneer de haat zo zoet is

Niet meer lezen met pijn

Welke belofte van wedergeboorte?

Wees gewoon een passerende man

Gestraald door eeuwig bloedbad

Genieten van het eigen gezelschap

Als de enige trouwe vriend

Wachten met een geamuseerd oog

De geneugten van het Laatste Oordeel

Mensheid, verachtelijk ras

Van je begrafenis naar adem snakken

Jij weet wat ik denk

Zeeblauw en misselijk

Wiens golven liggen?

Zodra de donder rolt

En ze blijven hun tanden laten zien

Om de buit te betwisten

Half-slachtoffers, half-folteraars

Altijd en vooral doodsbang

Geconfronteerd met de fatale belofte

De enige in totaal die bestaat

In het hart van alle dronkenschap

Aaseters hebben droevige ogen

En we denken dat we in het Nirvana zijn

Zodra we wat warmte vinden

Om te verspreiden in het koude meer

Fuzzy en bedrieglijk comfort

Wanneer we gewoon gehoorzamen

Met het meest dierlijke instinct

Als we naar elkaar proberen te glimlachen

Dat deze glimlach banaal is