Encore un siècle ou deux - Paris Violence

Comment quitter ce vieux réflexe

Ou mieux encore qu’il nous quitte

Qui nous fait accepter perplexes

Ce avec quoi l’on cohabite

Cette excroissance anormale

Cette moitié cannibale

Cet insoluble problème

Qui n’est autre que nous-mêmes

Encore un siècle ou deux

Et tout ira bien mieux

Quand nous serons réduits

À un tas de débris

On court dans les rues sous l’orage

Pour fuir cette ombre de malheur

Les yeux fiévreux, le front en nage

Et un œuf de plomb sur le cœur

Une lourdeur encombrante

Aux airs de pieuvre géante

Monstre vorace et infâme

Qui n’est autre que notre âme

Encore deux siècles ou trois

Pour oublier tout ça

Nous sourirons sous terre

De nos quelques poussières

Notre-Dame hérisse ses flèches

Sous les cieux chargés d’ouragans

Au fond de nos poitrines sèches

Nos nerfs suivent le mouvement

Risible paratonnerre

Quand c’est sous nous qu’est l’enfer

L’antre aux tourments infinis

Qui n’est autre que la vie

Encore un millénaire

Et la plus dure pierre

Aura bien effacé

Nos noms immérités

Hoe deze oude reflex te verlaten?

Of nog beter, verlaat ons

Waardoor we perplex accepteren

Waar leven we mee?

Deze abnormale groei

Deze kannibaal helft

Dit onoplosbare probleem

Wie is niemand minder dan wijzelf

Nog een eeuw of twee

En alles komt goed

Wanneer we minder zijn

Naar een hoop puin

We rennen door de straten in de storm

Om weg te rennen van deze schaduw van ongeluk

Koortsachtige ogen, bezweet voorhoofd

En een loden ei op het hart

Een omslachtige zwaarte

Ziet eruit als een gigantische octopus

Verhongerd en berucht monster

die niemand anders is dan onze ziel

Nog twee eeuwen of drie

Om alles te vergeten

We zullen ondergronds lachen

Van ons weinige stof

Onze-Lieve-Vrouw borstelt haar pijlen

Onder orkaanlucht

Diep in onze droge kisten

Onze zenuwen volgen het voorbeeld

lachwekkende bliksemafleider

Wanneer de hel onder ons is

Het hol van oneindige kwelling

Wat niemand minder is dan het leven

Nog een millennium

En de hardste steen

Zal hebben gewist

Onze onverdiende namen