Les dieux s'ennuient - Paris Violence

Amis, que le festin commence

Une jeune et fraîche naïade

Dans l’immense plat de faïence

Gît sur un doux lit de salade

Que vos longs couteaux d’argent fin

Tranchent la chair encore vivante

Tirant d’un sommeil enfantin

Notre demoiselle indolente

Et puis plongez à pleines mains

Au cœur des entrailles fumantes

Que la mort nous enivre, absinthe parfumée

Que le diable nous livre ses plus beaux secrets

Passons à présent au fumoir

Et affalons nos corps débiles

Sur des canapés Modern Style

Tendus de velours vert et noir

Prenons ces pipes allongées

Gravées d’obscénités étranges

Et comme sur les bords du Gange

Que tombe un brouillard parfumé

Dont les corolles opiacées

Frisent de délicates franges

Que la mort nous enivre, divine rosée

Que le diable nous livre ses plus beaux secrets

Plongeons enfin sans coup férir

Mornes rêveurs, pantins fantoches

Dans le Léthé d'âpres débauches

Où pourront nos vieux nerfs pourrir

Buvons les beautés corrompues

D’anges aux charmes équivoques

Rebuts malades d’une époque

Où le fard coule sur le pus

Et puis affaissons-nous, repus

Dans nos élégantes défroques

Vrienden, laat het feest beginnen

Een jonge en frisse nimf

In de enorme aardewerken schaal

Liggend op een zacht bedje van sla

Dan je lange fijne zilveren messen

Snijd nog levend vlees

Ontstaan ​​uit een kinderlijke slaap

Onze luie jonkvrouw

En duik er dan met beide handen in

In het hart van de rokende ingewanden

Laat de dood ons bedwelmen, geparfumeerde absint

Moge de duivel ons zijn beste geheimen vertellen

Laten we nu verder gaan naar de rookkamer

En laat onze zwakke lichamen vallen

Op banken in moderne stijl

Groene en zwarte fluwelen gordijnen

Laten we deze langwerpige pijpen nemen

Gegraveerd met vreemde obsceniteiten

En zoals aan de oevers van de Ganges

Laat een geurige mist vallen

Waarvan de opiaatkronen

Krul delicate franjes

Laat de dood ons bedwelmen, goddelijke dauw

Moge de duivel ons zijn beste geheimen vertellen

Laten we eindelijk duiken zonder een schot te lossen

Mornes dromers, marionettenpoppen

In Lethe van bittere losbandigheid

Waar kunnen onze oude zenuwen rotten

Laten we corrupte schoonheden drinken

Van engelen met dubbelzinnige charmes

Zieke stukjes van een tijdperk

Waar de blos op de pus druipt

En dan verzakken, verzadigd

In onze elegante afdankertjes