Sur les comptoirs - Paris Violence

Y’avait dans le nord de la ville

Vers la Chapelle ou Stalingrad

Entre Rochechouart et Belleville

Je sais plus trop, un petit rade

Il était plutôt délabré

Carreaux fêlés et formica

Mais il fermait presque jamais

Alors on était toujours fourrés là-bas

On était triste comme la foire du Trône

Par un froid dimanche pluvieux

Mais si on souriait à la patronne

On avait droit en rab' à un verre ou deux

Et elle, c’est vrai qu’elle était belle

Comme le péché originel

Trop jeune avec ses vingt-cinq ans

Pour avoir échoué là-dedans

On la disait femme de marin

Et qu’en partant à Singapour

Un rafiot sombrant corps et biens

Aurait emporté son Jules pour toujours

Alors pour se consoler

Elle servait des demis pression

Des canons de rouge, des petits cafés

Et sa vertu pour quelques ronds

Ça se faisait dans la chambre au dessus

Tapissée de vieux calendriers

De posters affreux pris dans des revues

Et de photos de son naufragé

Elle semblait toujours si lointaine

Comme ces billes méridionales

Dont on rêve entre deux migraines

Sur un lit d’hôpital

En bas sa frangine, pendant ce temps

Continuait à remplir les verres

Elle avait le même regard océan

Mais avec une touche plus sévère

Et tous les métallos du quartier

La reluquaient sous leur casquette

Avec tous les mêmes yeux avinés

Derrière la fumée de leur cigarette

Et moi quand j'étais au comptoir

Avec mon verre de kir framboise

Et qu’il commençait à se faire tard

Et que j’avais une trop longue ardoise

Je pensais aux grandes vagues bleues

Qui avaient dû emporter le gonze

Rêvant de Tropiques et de Soleils radieux

En regardant notre ciel de bronze

Er was in het noorden van de stad

Op weg naar de kapel of Stalingrad

Tussen Rochechouart en Belleville

Ik weet het niet meer, een beetje rade

Het was nogal vervallen

Gebarsten tegels en formica

Maar het is bijna nooit gesloten

Dus daar zaten we altijd vast

We waren verdrietig als de troonbeurs

Op een koude regenachtige zondag

Maar als we naar de baas lachten

We hebben een extra drankje of twee?

En zij, het is waar dat ze mooi was

Zoals de erfzonde

Te jong op vijfentwintig

Om hierin te falen

Er werd gezegd dat ze de vrouw van een zeeman was

En bij vertrek naar Singapore

Een zinkend badlichaam en goederen

Zou zijn Jules voor altijd hebben weggenomen

Dus voor troost

Ze diende onder druk staande halfbacks

Kanonnen van rood, kleine cafés

En zijn deugd voor een paar rondes

Het werd gedaan in de kamer erboven

Bekleed met oude kalenders

Vreselijke posters uit tijdschriften

En foto's van haar schipbreukeling

Ze leek altijd zo ver weg

Zoals die zuidelijke knikkers

Waarvan we dromen tussen twee migraines in

Op een ziekenhuisbed

Ondertussen langs haar zus

Bleef de glazen vullen

Ze had dezelfde oceaanlook

Maar met een hardere aanraking

En alle staalarbeiders in de buurt

Bekeek haar onder hun petten

Met allemaal dezelfde dronken ogen

Achter hun sigarettenrook

En ik toen ik aan de balie stond

Met mijn glas frambozen kir

En het werd laat

En ik had een te lange lei

Ik dacht aan de grote blauwe golven

Wie moest de man nemen?

Dromen van tropen en felle zonnen

Kijkend naar onze bronzen lucht