Soir d'orage - Paris Violence

Le ciel était comme du charbon

Plus noir que noir, épais et sale

Et crachait sur les pavillons

Une pluie de banlieue banale

Une vague lueur jaunâtre

Vacillait derrière quelques portes

Faisant un petit reflet moite

Dans les rues de cette cité morte

Et moi j'étais là, à ronger mon frein

Dans cette petite pièce

À la tapisserie si moche

Regardant filer ces journées sans fin

Avec dans ma tête comme des coups de pioche

En face, la maternelle fermée

À côté, le parking désert

Une bagnole passe et disparaît

Dans le gris de la pluie d’hiver

Plus besoin de rêver de ciel bleu

Comme des paquets de Gauloises

Je sais que tout restera pluvieux

Entre ces sombres toits d’ardoise

Et moi j'étais là, à ronger mon frein

Dans cette petite pièce

À la tapisserie si moche

Regardant filer ces journées sans fin

Avec dans ma tête comme des coups de pioche

Petit jardin en contrebas

Frigo rouillé sur la pelouse

Niche sans chien, mannequin sans bras

Odeur de bois et odeur de blues

Toile cirée dans la cuisine

Et solitude vertigineuse

Lampe blafarde qui décline

Dans cette après-midi pluvieuse

Et moi j'étais là, à ronger mon frein

Dans cette petite pièce

À la tapisserie si moche

Regardant filer ces journées sans fin

Avec dans ma tête comme des coups de pioche

De lucht was als kolen

Zwarter dan zwart, dik en vies

En spuwde op de paviljoens

Een banale regen in de voorsteden

Een vage gelige gloed

Was aan het wankelen achter een paar deuren

Een beetje vochtige glans maken

In de straten van deze dode stad

En ik was daar, kauwend op het bit

In deze kleine kamer

Naar het tapijt zo lelijk

Deze eindeloze dagen voorbij zien gaan

Met in mijn hoofd als een houweel

Daar tegenover is de kleuterschool gesloten

Ernaast de verlaten parkeerplaats

Een auto passeert en verdwijnt

In de grijze winterregen

Nooit meer dromen van blauwe luchten

Zoals bundels Gauloises

Ik weet dat alles regenachtig zal blijven

Tussen deze donkere leien daken

En ik was daar, kauwend op het bit

In deze kleine kamer

Naar het tapijt zo lelijk

Deze eindeloze dagen voorbij zien gaan

Met in mijn hoofd als een houweel

Kleine verzonken tuin

Roestige koelkast op het gazon

Kennel zonder hond, fopspeen zonder armen

Geur van hout en geur van blues

Tafelzeil in de keuken

En duizelingwekkende eenzaamheid

Bleke lamp die afneemt

Op deze regenachtige middag

En ik was daar, kauwend op het bit

In deze kleine kamer

Naar het tapijt zo lelijk

Deze eindeloze dagen voorbij zien gaan

Met in mijn hoofd als een houweel