Novembre - Paris Violence

Tu grilles clope sur clope, affalésur la table

Encombrée de bouteilles, de bouffe et de courrier

Tu penses en faisant défiler cette vie lamentable

Qu’après tout la vie c’est qu’un mauvais moment àpasser

Le regard un peu trouble et la tête un peu vague

Tu te traînes péniblement jusqu'àla fenêtre

Et tu commences àobserver le dédale maussade

Des voies ferrées rouillées

Et des cheminées qui s’enchevêtrent

Plus rien àperdre, encore moins àgagner…

Se dire qu’après tout on passe sa vie àcrever

Plus rien àperdre, encore moins àgagner…

A part un court sursis le temps de s’apitoyer

Plus rien àperdre, encore moins àgagner…

Que des ciels sombres qui n’en finissent pas de descendre

Plus rien àperdre, encore moins àgagner…

Que cette panique froide des soirées de Novembre

Combien d’après-midi, lorsque le jour ternit (après-midi invariable !)

T’as pu passer comme ça àregarder les rails,

Les trains de marchandises qui se croisent sous la pluie

Et puis vont s’enfoncer dans des déserts de grisaille

A te dire que c’est rien d’autre qu’un peu de mauvaise humeur

Cette angoisse glaciale qui court dans tes veines

Pourtant jour après jour, pourtant heure après heure

Tu sens grandir en toi cette terreur malsaine

Tu sens que tes mains tremblent et que tes nerfs frissonnent

Ce labyrinthe d’acier te donne le vertige

Tes dernières illusions se dissolvent dans l’Automne

Et déjàtu imagines tes membres qui se figent

Une existence perdue en trop longs coups de cafards

En malaises passagers qui durent toute une vie

En errance fébriles sur les grands boulevards

En Dimanches éternels qui se perdent dans le gris

Je rookt sigaret na sigaret, onderuitgezakt op tafel

Rommelig met flessen, eten en post

Je denkt dat je door dit betreurenswaardige leven scrolt

Dat het leven tenslotte gewoon een slechte tijd is

Het uiterlijk een beetje troebel en het hoofd een beetje vaag

Je sleept jezelf pijnlijk naar het raam

En je begint het broeierige doolhof te observeren

roestige treinrails

En wirwar van schoorstenen

Niets meer te verliezen, nog minder te winnen...

Jezelf vertellen dat je tenslotte je hele leven doodgaat

Niets meer te verliezen, nog minder te winnen...

Behalve een korte uitstel van zelfmedelijden

Niets meer te verliezen, nog minder te winnen...

Alleen donkere luchten die nooit stoppen met vallen

Niets meer te verliezen, nog minder te winnen...

Moge deze koude paniek van novemberavonden

Hoeveel middagen, wanneer de dag vervaagt (onveranderlijke middag!)

Je zou zo naar de rails kunnen staren,

Goederentreinen passeren elkaar in de regen

En dan zal zinken in grijze woestijnen

Om je te vertellen dat het niets anders is dan een beetje slecht humeur

Deze ijzige angst stroomt door je aderen

Toch dag na dag, toch uur na uur

Je voelt deze ongezonde angst in je groeien

Je voelt je handen trillen en je zenuwen tintelen

Van dit stalen doolhof word je duizelig

Je laatste illusies lossen op in de herfst

En je stelt je nu al voor dat je ledematen bevriezen

Een bestaan ​​verloren in te lange shots van kakkerlakken

Bij voorbijgaande ziekten die een leven lang meegaan

Koortsachtig dwalen over de grote boulevards

In eeuwige zondagen die verdwalen in grijs