Fleurs de névroses - Paris Violence

Nous sommes les débris de siècles inutiles

Fin de race élégante, curieuse et débile

Qui traîne son ennui comme on traîne son chien

Ou plutôt, c’est l’ennui qui tient la laisse en main

Nous aimons les soies rares pour nos lavallières

Qu’en accord parfait viendra piquer une pierre

Et les gilets de pourpre en satin compliqué

Oùranger son monocle et sa mmontre àgousset

Et nos esprits sont détraqués et voués au délire

Par la collection des excès qui les feront périr

Dans nos grands salons désuets tendus de cachemire

Oùde macabres voluptés raniment nos désirs

Nous paraissons surgis des temps d’Héliogabale

De Rome agonisant en beautéorientale

Ou des Valois tarés, et ce sont bien nos doubles

Ces monstres chatoyants de chaque époque trouble

Nous sommes l'éternel râle des fins de règne

Le hoquet du soleil dans les couchants qui saignent

Les monstrueuses fleurs en bouquets de névroses

D’un funèbre jardin, raffinéet morose

Nous sommes les oiseaux d’une nuit un peu mauve

Dont la voûte céleste est celle des alcôves

Oùnos âmes vannées et nos cerveaux en loques

Finissent de s’user en orgies équivoques

Car rien ne pouvant plus émouvoir nos vieux nerfs

Il nous faut des débauches qui fleurent l’enfer

Des plaisirs compliqués et des vices subtils

Sous les sombres tentures de nos lits stériles

Wij zijn de overblijfselen van nutteloze eeuwen

Elegant, nieuwsgierig, stom einde van het ras

Die zijn verveling sleept zoals zijn hond sleept?

Of beter gezegd, het is verveling die de riem in de hand houdt

We houden van zeldzame zijde voor onze lavalieres

Dat in perfecte harmonie een steen zal steken

En de ingewikkelde satijnen paarse vesten

Waar bewaart u uw monocle en zakhorloge

En onze geest is in de war en delirium

Door de verzameling van excessen die ze zullen vernietigen

In onze grote ouderwetse lounges opgehangen met kasjmier

Waar macabere wellust onze verlangens doet herleven

We lijken te zijn voortgekomen uit de tijd van Heliogabalus

Van Rome dat sterft in oosterse schoonheid

Of gekke Valois, en dat zijn onze dubbels

Die glinsterende monsters uit alle moeilijke tijden

Wij zijn de eeuwige rammelaar van het einde van de regeerperiode

De hikken van de zon in de bloedende zonsondergangen

Monsterlijke bloemen in boeketten van neurosen

Van een begrafenistuin, verfijnd en somber

Wij zijn de vogels van een lichtpaarse nacht

Wiens hemelgewelf dat van de nissen is?

Waar onze verschrompelde zielen en onze haveloze hersenen

Eindig met verslijten in dubbelzinnige orgieën

Want niets kan onze oude zenuwen meer door elkaar schudden

We hebben losbandigheid nodig die naar de hel ruikt

Ingewikkelde genoegens en subtiele ondeugden

Onder de donkere gordijnen van onze steriele bedden