Fantaisie funèbre - Paris Violence

Dans les allées désertes crevassées de boue

Il erre, triste et seul, sans raison et sans but

Il visite la mort comme d’autre les putes

Trouvant dans la charogne un baume calme et doux

Par la grille entrouverte des chapelles grises

Il observe l’autel et ses roses fanées

Sous la morne lueur des vitraux mordorés

Et dans ses nerfs afflue une chaleur exquise

Bien étrange neurasthénie

Que celle de ce névroséqui, hantépar l’heure dernière

N’arrive àen trouver l’oubli

Que sur la margelle fêlée

D’une fontaine mortuaire

Il s'éprend quelquefois des madonnes de pierre

Dont le sanglot figéorne les sépultures

Et caresse d’un bienveillant regard de mère

L'étendue monotone de la pourriture

Et sous le ciel vaseux d’un crépuscule fade

Il arpente sans fin ces avenues de marbre

Tandis que le vent froid qui secoue les grands arbres

Vient un peu rafraîchir sa cervelle malade

Et cette eau qu’elle puise du funèbre égout

Après mille détours brassant les pestilences

Il sait bien qu’il devra, pour guérir jusqu’au bout,

La boire às'en griser — curieuse eau de jouvence!

In de verlaten steegjes gebarsten met modder

Hij dwaalt rond, verdrietig en eenzaam, zonder reden en zonder doel

Hij bezoekt de dood zoals andere hoeren

In het aas een kalme en zoete balsem vinden

Door de halfopen poort van de grijze kapellen

Hij kijkt naar het altaar en de vervaagde rozen

Onder de sombere gloed van brons gebrandschilderd glas

En in zijn zenuwen stroomt een voortreffelijke warmte

Heel vreemde neurasthenie

Dan die van deze neuroticus die, geplaagd door het laatste uur

Kan de vergetelheid niet vinden

Dan op de gebarsten stoeprand

Van een mortuariumfontein

Hij wordt soms verliefd op stenen Madonna's

Wiens snik bevriest de graven

En streelt met de welwillende blik van een moeder

De eentonige uitgestrektheid van rot

En onder de modderige hemel van een saaie schemering

Hij bewandelt eindeloos deze lanen van marmer

Terwijl de koude wind de hoge bomen schudt

Kom en verfris zijn zieke brein een beetje

En dit water haalt ze uit het begrafenisriool

Na duizend omwegen brouwen de pestilentiën

Hij weet heel goed dat hij zal moeten, om tot het einde te genezen,

Om het te drinken tot bedwelming - nieuwsgierig water van de jeugd!