Amertume - Paris Violence

L’orage s’est calmésur la banlieue déserte

Dont les trottoirs miroitent sous le crépuscule

Tous les rades sont fermés, mais la chasse est ouverte

Pour calmer cette déprime qui te brûle

Tu sais déjàd'avance que tu trouveras rien

Dans ces avenues vides bordées de pavillons

Aucun film sympa, ni gonzesses, ni copains

Que quelques sales connards qui cherchent la baston

Coup de flip du dimanche soir

Seul dans la rue tu broies du noir

Toujours la même amertume

Toujours le même cafard

Cette impression que tout flanche

Que l’angoisse prend sa revanche

A longueur de journées sombres

Et de nuits blanches

Des océans d’ennui, de souvenirs moroses

Requiem de grisaille dans la solitude

D’un côtéy'a ta vie, de l’autre pas grand’chose

La haine peut àpeu s’est faite lassitude

Et toi qui as jamais ri, toi qui as jamais souri

Saturédes mornes plaisirs périphériques

Les seuls que t’offre cette saloperie de vie

Tu écoutes au loin passer les sirènes des flics

De retour dans ta piaule, bunker mal éclairé

Tu relis l'Île Noire et l’Affaire Tournesol

Avec ton Perry bleu et ta houppe bien dressée

T’essaies de lui ressembler mais c’est déjàmoins drôle

Des déserts de fatigue le long des quais de Seine

Tant de béton arméet tant de regards tristes

Soupirs des profondeurs, perdus dans tes migraines

Du fin fond de l’abîme, sans cesse ils insistent

De storm is gaan liggen boven de verlaten buitenwijken

Wiens trottoirs glinsteren in de schemering

Alle havens zijn gesloten, maar de jacht is open

Om deze depressie die je brandt te kalmeren

Je weet van tevoren al dat je niets zult vinden

In deze lege lanen omzoomd met paviljoens

Geen coole films, geen meiden, geen vrienden

Slechts een paar vuile klootzakken op zoek naar een gevecht

Zondagavond Flip

Alleen op straat broed je

Nog steeds dezelfde bitterheid

Altijd dezelfde kakkerlak

Dit gevoel dat alles faalt

Laat de angst zijn wraak nemen

Door donkere dagen

En slapeloze nachten

Oceanen van verveling, van sombere herinneringen

Requiem van grijsheid in eenzaamheid

Aan de ene kant is er je leven, aan de andere kant niet veel

Haat kan geleidelijk vermoeidheid worden

En jij die nooit lachte, jij die nooit lachte

Verzadigd met saaie perifere genoegens

De enigen die dit verdomde leven je geeft

Je luistert in de verte naar de sirenes van de politie

Terug in je pad, slecht verlichte bunker

Je herleest het Black Isle en de Calculus-affaire

Met je blauwe Perry en je goedgeklede plukje

Je probeert op hem te lijken, maar het is al minder grappig

Vermoeidheidswoestijnen langs de kades van de Seine

Zoveel gewapend beton en zoveel trieste blikken

Zuchten uit de diepte, verloren in je migraine

Vanuit de diepten van de afgrond blijven ze aandringen