Aller Simple - Paris Violence

Fin de week-end merdique dans une banlieue merdique

Pas de potes, pas de fric, que des désillusions

Je traîne mon enfer mental le long des nationales

Sous la pluie hivernale, tout seul et sans un rond

Les grilles rouillées des pavillons défilent

Géraniums au balcon, bagnole dans le jardin

Stations service fermées, grillages défoncés

Hôpitaux immenses, usines dans le lointain

Parfois la croix verte d’une pharmacie

Se reflète sur le trottoir battu par la pluie

Et toujours ces miasmes morbides

Toujours ces relents de suicide

Les yeux éteints, la tête vide

Envie de se barrer

Partir sans jamais revenir

Tourner le dos aux souvenirs

Acheter un billet de train, pour un aller simple

Parkings sans voitures, containers pleins d’ordures

Et pas un chat bien sûr, façades dégueulasses

Mes tempes bastonnent, mes oreilles bourdonnent

Mon cerveau déconne, encore ces angoisses

Je me ramasse un poteau, je roule dans le caniveau

J’ai du sang plein le blaire, et envie de gerber

Trop de nuits sans sommeil, trop de jours tous pareils

Que ces relents industriels qui bouffent ma santé

Et «le ciel bas et lourd qui pèse comme un couvercle

Sur l’esprit gémissant en proie aux longs ennuis»

Et toujours ces miasmes morbides

Toujours ces relents de suicide

Les yeux éteints, la tête vide, envie de disparaître.

Trop lâche pour pouvoir me flinguer

Ou pour avaler les cachets

Qui m’auraient embarqué enfin pour un aller simple.

Einde van een klote weekend in een klote buitenwijk

Geen vrienden, geen geld, alleen teleurstellingen

Ik sleep mijn mentale hel langs de onderdanen

In de winterregen, helemaal alleen en zonder cirkel

De roestige poorten van de paviljoens scrollen

Geraniums op het balkon, auto in de tuin

Tankstations gesloten, hekken vernield

Enorme ziekenhuizen, fabrieken in de verte

Soms het groene kruis van een apotheek

Reflecteert op het door regen geteisterde trottoir

En altijd deze morbide miasma's

Altijd die hints van zelfmoord

Ogen eraf, hoofd leeg

Wil je eruit?

Vertrekken zonder ooit terug te komen?

Keer de herinneringen de rug toe

Koop een treinkaartje, enkele reis

Parkeergarages zonder auto's, containers vol afval

En geen kat natuurlijk, walgelijke façades

Mijn slapen kloppen, mijn oren suizen

Mijn brein maakt een grapje, nog steeds deze angsten

Ik pak een paal, ik rol in de goot

Ik heb bloed in mijn blaas en wil overgeven

Te veel slapeloze nachten, toch te veel dagen

Dat deze industriële geuren die mijn gezondheid opeten

En 'de lage en zware lucht die weegt als een deksel'

Op de kreunende geest in lange problemen"

En altijd deze morbide miasma's

Altijd die hints van zelfmoord

Ogen vervagen, hoofd leeg, willen verdwijnen.

Te laf om op mij te kunnen schieten

Of om de pillen te slikken

Wie zou me eindelijk meenemen op een enkele reis.