Manya Kərimova - Orxan Zeynallı

O deyir — bu həyat düzələr yenə

O sevinc o gözdən süzülər yenə

Onun ən sonuncu günləri

Xoşbəxt quşlar qatarına qoşular yenə

O solan həvəsi cücərər yenə

O rahat yatacaq gecələr yenə

Biləcək bu həyatda gərəkli insandır

Bir gün güləcək yenə

Bakı, səndən uzaqlaşdıran şoseylə

Maşında HOST, qulağımızda Krecin nəğməsiylə

Yolumuz Şamaxı istiqamətində füsunkar duman

Mühərrikin səsi, diksinirdi dincələn botanika

Bir az var dinamika, yarpaqlar əsir, buludlar bezir

Yol uzanır, uzandıqca beyin bezir

Hiss edirik saniyələr ömrümüzdən gedir

Ağacları, döngələri saya-saya

Bu yolumuzun tək səbəbkarı olan şəxs

Onun üzünə həyatı bir qədər kobud və bir az tərs

Son dərəcə inamsızdır o, artıq Allaha da qarşı

Həyatından narazı, bu yaşda həyata qarşı

Ömrünü həsr etmiş xalça toxumağa

Vaxt ayırmamış yazmağa, oxumağa

Kəndin ən ucqar ucunda mövcud xalça fabriki

Onunla eyni qocaldı, köhnəlib söküldü

Amma vaxt vardı ki, o barmaqlar iynələrlə

Möcüzələri həyatı keçirib fəxr edirdi əsərlərlə

Zibilə qalsın burokratiya!

Sökülsün, əmri verən o əllər də!

Bu işə sərf edilmiş o illərdə

Boşa mı getdi görən tək bir işdi əlindən gələn?

Hər insanın öz marağı yaranır həyata gələndən

Onun marağı incəsənət, gözəllik yaratmaqdır

Bizim işimiz sadəcə dinləməkdir

«40 il əvvəl mən də cavan idim

Mənim də öz arzularım var idi

Çoxu indi heç yadıma da gəlmir

Bir neçə rəfiqəmlə həyatdan danışardıq

Bəziləri yoxdur indi, bəzilərisə köçüb artıq

Heç vaxt düşünmürdüm ki, gedim mən də şəhərdə yaşayım

Bilirsən, kənd yeri elə bil ki, ayrı dünyadır

Hamını tanıyırsan, xeyir-şər bölüşürsən

Axşamlarsa bir həyətdə yığışıb gülüşürsən

Qızımı ərə vermişəm artıq, indi o Bakıda yaşayır

Hər dəfə deyir, amma nəsə yadımda qalmır haradır

Sağ olsun bayramlarda gəlir, mənim qayğıma qalır

Həmin o xoşbəxt saniyələri zaman əlimdən alır

Çox böyük sürətlə gedir o qatarlar

Hansı ki, adi gülüşü bahasına satarlar

Nə edim mən ki, adi insan kimi doğulmuşam

Mən də bu maddiyyat bataqlığında boğulmuşam

Yerinə tikilər yəqin otel, ya da elə bir şey

Nəyimə lazımdır yaddaş unudulacaqsa hər şey?

İnanırsan?!

60 il!

Bəlkə ondan da çox…

Mən burda sevinc qarşılığında həyat verdim

Ömrümdən kəsib illəri, çoxuna dayaq verdim

Cavanlıq günlərimi bu xarabaya mən qurban verdim

Hər dəfə cavab verdim qoca gözlərimin sualına

Öz ölüm məktubumu pıçıldadım qulağıma "

Bəlkə daha sadədir hər şey

Sadəcə həyatda kiminsə bəxti gətirir, kiminsə yox

Axı ola bilməz ki, hamıda hər şey yaxşı olsun

Kimsə xoşbəxtsə, gərək kimsə bədbəxt olsun

Adi bir insan idi, amma böyük ürəyi vardı

Bayırda yay havası, dağlarınsa başı qarlı

Həmin o qadına doğma torpağında yer verildi

Sökülən fabrikinsə yerinə məktəb tikildi

Hij zegt - het zal het leven weer herstellen

Die vreugde is weer uit het zicht gefilterd

Zijn laatste dagen

Blije vogels stappen weer in de trein

Die vervagende passie ontspruit weer

Hij zal 's nachts weer heerlijk slapen

Hij is een noodzakelijke persoon in dit leven om te weten

Op een dag zal hij weer lachen

Baku, op de snelweg weg van jou

HOST in de auto, met het lied van Krec in onze oren

Onze weg in de richting van Shamakhi is charmante mist

Het geluid van de motor, de botanicus die rust

Er is een beetje dynamiek, de bladeren zijn vastgelegd, de wolken zijn moe

De weg strekt zich uit, de hersenen worden moe als ze zich uitstrekken

We voelen dat er seconden uit ons leven verstrijken

Tel de bomen, de bochten

De persoon die de enige oorzaak van ons pad is

Het leven op zijn gezicht is een beetje ruw en een beetje omgekeerd

Hij is extreem ontrouw aan God

Ontevreden met het leven, tegen het leven op deze leeftijd

Om een ​​tapijt te weven dat aan zijn leven is gewijd

Geen tijd om te schrijven, lezen

Er is een tapijtfabriek aan het einde van het dorp

Het werd oud met hem, versleten en afgebroken

Maar er was een tijd dat die vingers met naalden

Hij leefde een leven van wonderen en was trots op zijn werken

Laat de bureaucratie in de prullenbak blijven!

Laat die handen die het bevel geven verwijderd worden!

Die jaren zijn aan dit werk besteed

Was het het enige dat je zag dat tevergeefs was?

Iedereen heeft zijn eigen interesses wanneer ze tot leven komen

Zijn interesse is om kunst en schoonheid te creëren

Het is onze taak om gewoon te luisteren

“Ik was jong 40 jaar geleden

Ik had ook mijn eigen dromen

De meesten van hen herinneren het zich nu niet eens meer

Een paar van mijn vrienden en ik spraken over het leven

Sommige zijn nu weg, sommige zijn al verhuisd

Ik had nooit gedacht dat ik in de stad zou gaan wonen

Weet je, het platteland is als een andere wereld

Je kent iedereen, je deelt het goede en het slechte

'S Avonds verzamel je in een tuin en lach je

Ik ben al met mijn dochter getrouwd en nu woont ze in Bakoe

Hij zegt het elke keer, maar ik weet niet meer waar het is

Bedankt voor het komen op vakantie, het kan me schelen

Die gelukkige seconden worden me afgenomen

Die treinen gaan erg snel

Die ze verkopen voor de prijs van een gewone glimlach

Wat kan ik doen, ik ben geboren als een gewoon persoon

Ik ben ook verdronken in dit moeras van materialisme

Waarschijnlijk wordt er een hotel of iets dergelijks gebouwd

Wat heb ik nodig als het geheugen alles is vergeten?

Geloof je ?!

60 jaar!

Misschien nog wel meer…

Ik heb mijn leven hier gegeven in ruil voor vreugde

Ik heb vele jaren mijn leven opgeofferd en velen gesteund

Ik offerde mijn jeugd aan deze ruïne

Elke keer beantwoordde ik de vraag van mijn oude ogen

Ik fluisterde mijn doodsbrief in mijn oor "

Misschien is alles eenvoudiger

Het brengt gewoon geluk aan iemand in het leven, niet aan iemand anders

Niet iedereen kan tenslotte goed zijn

Als iemand gelukkig is, moet iemand ongelukkig zijn

Hij was een gewone man, maar hij had een groot hart

Het is zomer buiten en de bergen zijn besneeuwd

Die vrouw kreeg een plek in haar thuisland

Er werd een school gebouwd in plaats van de gesloopte fabriek