Pəncərə - PRoMete, Orxan Zeynallı

Xatirələr oyatdı pəncərə nəyə görə?!

Hər şey başladı pəncərədən əvvəlcədən.

Adi kəlmədən, daha nədən?

Getməkdən, gəlməkdən, məhəllə-məktədən.

Bir yerdə (hə) gizlincə gəzməkdən.

İlk sevgi-məhəbbət beləcə yarandı.

Bu tale-qismət gecədən qaradı.

O bilmədi nədən başladı soyuqluq.

Gün gəldi, görüşlər kəsildi bir yolluq.

Qalsa da sevdiyi uşaqlıq illərində,

Yaşadı sevgisi ürəyində, dərində.

Bir gün də o qaldı yalqız.

Fikrində yalnız o qız, o qız...

O qız...

Ay məni məndən alıb gedən,

Dərdlərimi dərdə salıb gedən.

Ləzzəti çörəyimdə, ağrısı kürəyimdə,

Həsrəti ürəyimdə qalıb gedən!

Ləzzəti çörəyimdə, ağrısı kürəyimdə,

Həsrəti ürəyimdə qalıb gedən!

Gecə çatdı səhərə,

Lay-lay dedim şəhərə,

Açılmadı bir kərə,

Pəncərən, pəncərən, pəncərən.

Var bu məhəbbətin davamı,

Pəncərənin o yanı - qız olan yanı.

Yağışlar cizgiləridi dünyanın.

O qız yenə pəncərədə göründü,

Kənardan adicə görüntü,

Əslində xəstəlik, üzüntü.

Həkimlər deyirdi şəfasız,

Oğlan düşünürdü vəfasız.

Pəncərədə görüşdü onun baxışları,

Pəncərədə öpüşdü onun baxışları,

Pəncərəyə düzdü naxışları,

Gözündən süzülən yağışları!

Çalışdı yarından olsun uzaq,

Səbəbi o qıza bəllidir ancaq.

Bu sevgi naminə ayrılsaq,

Açma pəncərəni.

Açmaq, uçmaq...

Bir daha gəldim o yerlərə,

Tanış küçə, tanış pəncərə.

Bir ömür yaşayaydıq, bir günlük qovuşaydıq,

Bir anlıq qayıdaydıq o illərə...

Bir ömür yaşayaydıq, bir günlük qovuşaydıq,

Bir anlıq qayıdaydıq o illərə...

Gecə çatdı səhərə,

Lay-lay dedim şəhərə,

Açılmadı bir kərə,

Pəncərən, pəncərən, pəncərən.

Son nöqtəyə yaxınlaşmaq,

Olmamaq qorxusunu aşmaq,

Əziyyətlə rahatlaşmaq.

Zülmdən zülmətə bir anlıq uçuş...

Payızın xəzan nəfəsi,

Yolu qısaltmaq həvəsi,

Ömrün sonuncu qəfəsi.

Möhlətdən qisməteə bir anlıq uçuş...

Nə acizlik, nə igidlik?!

Həm ölülük, hem dirilik...

Bir bilirikmi?

Bilmirik.

Cəhalətdən Cənnətə bir anlıq uçuş...

Cəhalətdən Cənnətə, bəlkədən...

Əlbəttə, birinci son dəfə,

Xəlvətdən xəlvətə,

Eyvandan həyətə bir anlıq uçuş...

Sürünməkdən qurtuluş.

Gecə çatdı səhərə,

Lay-lay dedim şəhərə,

Açılmadı bir kərə,

Pəncərən, pəncərən, pəncərən.

Waarom riep het raam herinneringen op?!

Het begon allemaal voor het raam.

Zonder meer, waarom niet?

Van gaan, komen, uit de buurt.

Van stiekem op één plek lopen (ja).

Zo ontstond de eerste liefde.

Dit lot verduisterde de nacht.

Hij wist niet waarom de kou begon.

De dag kwam, vergaderingen werden onderbroken.

Hoewel hij van zijn jeugd hield,

Liefde leefde in het hart, diep.

Op een dag werd hij alleen gelaten.

Alleen dat meisje in haar gedachten, dat meisje...

Dat meisje...

De maan nam me mee,

Degene die mijn zorgen ellendig maakt.

De smaak zit in mijn brood, de pijn zit in mijn rug,

Verlangen blijft in mijn hart!

De smaak zit in mijn brood, de pijn zit in mijn rug,

Verlangen blijft in mijn hart!

De nacht kwam in de ochtend,

Ik zei tegen de stad,

Een ongeopende bal,

Raam, raam, raam.

Er is een voortzetting van deze liefde,

De andere kant van het raam is de kant van het meisje.

Regens waren de lijnen van de wereld.

Ze verscheen weer in het raam,

Eenvoudig uitzicht van buitenaf,

In feite, ziekte, verdriet.

Doktoren zeiden dat het ongeneeslijk was,

De jongen dacht dat hij ontrouw was.

Zijn blik ontmoette elkaar bij het raam,

Zijn ogen kusten bij het raam,

Patronen op het raam gelegd,

Regen druipt uit zijn ogen!

Probeerde weg van morgen,

De reden is dat meisje echter wel bekend.

Als we scheiden omwille van deze liefde,

Open het raam niet.

Openen, vliegen...

Ik kwam weer naar die plaatsen,

Bekende straat, bekend raam.

We zouden een leven lang leven, we zouden elkaar een dag ontmoeten,

We gingen even terug naar die jaren...

We zouden een leven lang leven, we zouden elkaar een dag ontmoeten,

We gingen even terug naar die jaren...

De nacht kwam in de ochtend,

Ik zei tegen de stad,

Een ongeopende bal,

Raam, raam, raam.

Het eindpunt naderen,

Overwin de angst om niet te zijn,

Ontspan met pijn.

Een vlucht van duisternis naar duisternis...

Adem van de herfst,

Het verlangen om de weg te verkorten,

De laatste kooi van het leven.

Af en toe een vluchtje...

Wat een zwakte, wat een moed?!

Zowel dood als leven...

Kennen we er een?

Wij weten het niet.

Een kortstondige vlucht van onwetendheid naar de hemel ...

Van onwetendheid naar de hemel, misschien...

Voor het eerst natuurlijk

Van geheim naar geheim,

Even een vlucht van het balkon naar de tuin...

Weg met griezelen.

De nacht kwam in de ochtend,

Ik zei tegen de stad,

Een ongeopende bal,

Raam, raam, raam.