Mahnılar Məni - Orxan Zeynallı

Elə bir hiss var ki, ürəyimdən uzaqdayam

Geri gələndə yolumu kimsə gözləmir (heç kim)

Küləyi bezdirən bu şəhərdə, xoşbəxtlik ehtimalı %1

Danışmaq, yazmaq, oxumaq, yadda qalmaq…

Səni sevən səndən vaxt istəyir, sevgi istəmir

Çağırmışdım dostları dar günümdə…

Hələ də yoxdur səs-səmir

Davamlı payız qoxusu, xəzanlı misralarda

Mən artıq eyni mövzulardan ibarət bir sətir

Mən artıq yaxın deyiləm sənə əvvəlkitək…

Həyatım bələd sənə, qulaqların sözlərimi izləmir!

De sevgin aysberq kimi altda gizlənib, yoxsa üstdəmi?

Səni isidir toxunuşum, yoxsa hər şey sözdəmi?

Maraqlan, gör kim öz həyatını pisləmir?

Həyat bataqlıdır hə?

Bəlkə Aid düz demir?!

Həyat adlı qaranlığın içində

Arzularla çətindir yaşamaq

Unudaraq dərdləri güləndə

Mahnılar məni…

Ağladar yenə…

Həyat adlı qaranlığın içində

Arzularla çətindir yaşamaq

Unudaraq dərdləri güləndə

Mahnılar məni…

Ağladar yenə…

Soyuq divarlara söykənmək

Uzaqlara baxıb — niyə böyüdük?

— demək

Tapa bilsəydik səadəti

Sahil boyu qurduğumuz saraylarda

Dalğalardan çəkinmədən

Özu ilə səmaya səni hissələrlə çəkir gedən

Böyümək — səni böyüdəni itirməkdir, demək!

Məni sıxır keçmişdən qalan gödəkçə və xatirələr!

Sığal çəkir, bu deyil əzizləmək

Bu deyil qəliz demək, həyatı pisləmək

Və kimsə niyə nifrət etdiyini yox

Niyə sevə bilmədiyini deyir

Valideynlər çox vaxt kim olduğunu yox

Kim ola bilmədiyini deyir!

Uzun qış gecələrində, qarışıq fikirlər

Elə o vaxtı susur doğmalar, danışır fikirlər

Sən içməsən də, köhnə dost gəlib, süz deyir

Bütün qış məni dinlə və de — «Orxan düz deyir!»

Həyat adlı qaranlığın içində

Arzularla çətindir yaşamaq

Unudaraq dərdləri güləndə

Mahnılar məni…

Ağladar yenə…

Həyat adlı qaranlığın içində

Arzularla çətindir yaşamaq

Unudaraq dərdləri güləndə

Mahnılar məni…

Ağladar yenə…

Er is een gevoel dat ik ver van mijn hart ben

Niemand wacht op me als ik terugkom (niemand)

In deze winderige stad is de kans op geluk 1%

Spreek, schrijf, lees, onthoud...

Hij die van je houdt, wil tijd van je, hij wil geen liefde

Ik belde mijn vrienden op mijn krappe dag...

Er is nog steeds geen geluid

Aanhoudende herfstgeur, dierbare lijnen

Ik heb al een regel met dezelfde onderwerpen

Ik ben niet meer dicht bij je...

Mijn leven kent je, mijn oren volgen mijn woorden niet!

Is liefde beneden verborgen als een ijsberg, of bovenop?

Is het heet om je aan te raken, of is alles zo genoemd?

Ik vraag me af wie zijn leven niet veroordeelt?

Het leven is moerassig, nietwaar?

Misschien heeft Aid toch geen gelijk?!

In de duisternis genaamd leven

Het is moeilijk om met dromen te leven

Wanneer je je verdriet vergeet en lacht

Liedjes mij...

Weer huilen…

In de duisternis genaamd leven

Het is moeilijk om met dromen te leven

Wanneer je je verdriet vergeet en lacht

Liedjes mij...

Weer huilen…

Leunend tegen koude muren

In de verte kijken - waarom zijn we opgegroeid?

- zeggen

Als we geluk konden vinden

In de paleizen die we langs de kust hebben gebouwd

Zonder aarzeling van de golven

Degene die je in delen naar de lucht trekt

Opgroeien betekent degene verliezen die je heeft opgevoed!

Ik ben overweldigd door het jasje en de herinneringen aan vroeger!

Streelt, het verwent niet

Dit is niet slecht om te zeggen, om het leven te veroordelen

En niet waarom iemand het haat

Hij zegt waarom hij niet kan liefhebben

Ouders weten vaak niet wie ze zijn

Wie zegt dat je dat niet kunt zijn!

Op lange winternachten, gemengde gedachten

Op dat moment zijn familieleden stil en praten ze over gedachten

Zelfs als je niet drinkt, komt er een oude vriend die iets zegt

Luister de hele winter naar me en zeg: "Orkhan heeft gelijk!"

In de duisternis genaamd leven

Het is moeilijk om met dromen te leven

Wanneer je je verdriet vergeet en lacht

Liedjes mij...

Weer huilen…

In de duisternis genaamd leven

Het is moeilijk om met dromen te leven

Wanneer je je verdriet vergeet en lacht

Liedjes mij...

Weer huilen…