Nedostaje mi naša ljubav - Đorđe Balašević

Na jastuku… Bdim na ponoćnoj straži kao stari posustali ratnik

Kom svaki put od riznice neba jedva zapadne mesečev zlatnik…

Pod oklopom drhti košuta plaha večno gonjena tamnim obrisima straha

Koja strepi i od mirnih obronaka sna…

Nedostaje mi naša ljubav, mila… Bez nje se život kruni uzalud…

Nedostaješ mi ti, kakva si bila… Nedostajem mi ja… Onako lud…

Ja znam da vreme ne voli heroje… I da je svaki hram ukaljalo…

Al meni, eto, ništa sem nas dvoje nije valjalo…

Kad potražim put u središte sebe, staze bivaju tešnje i tešnje…

I skrijem se u zaklon tvog uha kao minđuša od duple trešnje…

Al uspevam da jos jednom odolim da prošapućem da te noćas ruski volim…

Šta su reči… Kremen što se izliže kad tad…

Nedostaje mi naša ljubav, mila… A bez nje ovaj kurjak menja ćud…

Nedostaješ mi ti, kakva si bila… Nedostajem mi ja… Onako lud…

Ja znam da vreme svemu menja boje… I da je silan sjaj pomračilo…

Al meni, eto, ništa sem nas dvoje nije značilo…

Ponekad još u moj filcani šešir spustiš osmeh ko čarobni cekin…

I tad sam svoj… Jer ma kako me zvali ja sam samo tvoj lični Harlekin…

Ponekad još… Suza razmaže tintu… I ko domina padne zid u lavirintu…

Tako prosto… Ponekad još stignemo do nas…

Nedostaje mi naša ljubav, mila… Bez nje uz moje vene puže stud…

Nedostaješ mi ti, kakva si bila… Nedostajem mi ja… Onako lud…

Ja znam da vreme uvek uzme svoje… I ne znam što bi nas poštedelo?

Al meni, eto, ništa sem nas dvoje nije vredelo…

Op het kussen kijk ik naar de middernachtwacht als een oude gevallen krijger

Elke keer uit de schatkamer van de hemel valt de gouden munt van de maan amper...

Onder het harnas beeft de schuchtere achterhand, eeuwig achtervolgd door de donkere contouren van angst

Wie is er bang voor de vredige hellingen van de slaap...

Ik mis onze liefde, lieverd... Zonder dat is het leven tevergeefs gekroond...

Ik mis je, zoals je was... Ik mis je... Zo gek...

Ik weet dat de tijd niet van helden houdt... En dat elke tempel verontreinigd is...

Maar voor mij, hier, was niets anders dan wij tweeën goed...

Als ik een weg zoek naar het centrum van mezelf, worden de paden smaller en smaller...

En ik verstop me in de beschutting van je oor als een dubbele kersenoorbel...

Maar ik slaag erin weerstand te bieden aan nogmaals te fluisteren dat ik van je hou in het Russisch vanavond...

Wat zijn de woorden... Vuursteen die er dan uit glijdt...

Ik mis onze liefde, lieverd... En zonder dat verandert deze lul de stemming...

Ik mis je, zoals je was... Ik mis je... Zo gek...

Ik weet dat de tijd de kleuren van alles verandert... En dat de sterke gloed verdonkerde...

Maar voor mij betekende het niets anders dan wij tweeën...

Soms tover je een glimlach als een magisch lovertje in mijn vilten hoed...

En dan ben ik van mezelf... Want hoe je me ook noemt, ik ben gewoon je persoonlijke Harlequin...

Soms meer... Tranen smeren inkt... En wie domineert de muur in het labyrint...

Zo simpel... Soms komen we nog bij ons...

Ik mis onze liefde, lieverd... Zonder dat kruipt de kou door mijn aderen...

Ik mis je, zoals je was... Ik mis je... Zo gek...

Ik weet dat de tijd altijd zijn tol eist... En ik weet niet wat ons zou sparen?

Maar voor mij was niets anders dan wij tweeën het waard...