Naposletku... - Đorđe Balašević

Naposletku

Ti si dobro znala

Ko sam ja

Otkud sad` te suze

Moja mila?

Rekla si da se za točak

Bršljan ne hvata

Zalud izgužvana svila

To je tako…

Ne pravi od tuge nauku

Mani svetlo na sledećem bregu

Okopniće moj otisak

Na tvom jastuku

(još kako)

Kao jezuška u snegu

Razbiću gitaru

Crn je mrak ispunjava

Odavno se svoje pesme bojim

Pomera u meni neke gene Dunava

Pa ja tečem i kad` stojim

Ali opet

Da l' bi ikad bila

Moja Ti

Da sam vojnik u armiji ljudi?

Rekla si da baš ne umem

Novce brojati

I da je ništa sve što nudim

Naposletku

Ti si navek znala

Da sam svirac

Brošić što se teško pribada

Da me može oduvati

Najblaži Nemirac

Da ću u po` reči stati

Da se neću osvrtati

Nikada

Ređaš po vitrini

Fini porculanski svet

Al' ja sam figurica

Bez žiga

Pazi…

To je Bajka što ti pada na pamet

Fali ti baš ovaj cigan

Ne, dušo

Tek u jesen otkriju se

Boje krošanja

Sve su slične u leto zeleno

Naposletku

Ti si dobro

Znala ko sam ja

Čemu suze, lepa ženo?

Draga moja

Ti si navek znala

Da sam pajac

Moj je šešir šatra pomična

Usne, `tice-rugalice

A u oku tajac

Da sam kaput sa dva lica

Da sam Gospo’n propalica

Obična

Naposletku

Ti si navek znala

Da sam svirac

Da je Nebo moja livada

Da me može oduvati

Najblaži Nemirac

Da ću u po` reči stati

Da se neću osvrtati

Nikada

Da ću u po` reči stati

Da se neću osvrtati…

Tenslotte

Je wist het goed

Wie ben ik

Waar haal je die tranen vandaan?

Mijn liefste?

Je zei neem het stuur

Klimop vangt niet

Tevergeefs gerimpelde zijde

Het is zo…

Maak geen wetenschap van verdriet

Er is een licht op de volgende heuvel

Hij zal mijn vingerafdruk opgraven

Op je kussen

(hoe anders)

Als een Jezus in de sneeuw

Ik breek de gitaar

Zwart vult de duisternis

Ik ben al heel lang bang voor mijn liedjes

Het beweegt sommige genen van de Donau in mij

Nou, ik ren zelfs als ik sta

Maar nogmaals

Zou ze ooit zijn?

mijn jij

Dat ik een soldaat ben in het mannenleger?

Je zei dat ik het niet kon

Geld tellen

En dat niets is alles wat ik bied

Tenslotte

Je wist het altijd al

Dat ik een muzikant ben

Een broche die moeilijk te spijkeren is

Dat hij me kan wegblazen

De mildste Nemirac

Dat ik in één woord zal stoppen

Dat ik niet terug zal kijken

Nooit

Je sorteert door de vitrine

Fijne porseleinen wereld

Maar ik ben een beeldje

Geen stempel

Kijk uit…

Het is een sprookje dat in je opkomt

Je mist deze zigeuner

Geen honing

Pas in de herfst worden ze onthuld

Kroonkleuren

Ze lijken allemaal op zomergroen

Tenslotte

Jij bent ok

Ze wist wie ik was

Waarom de tranen, mooie vrouw?

Mijn liefste

Je wist het altijd al

Dat ik een clown ben

Mijn tenthoed is verplaatsbaar

Lippen, schamper

En stilte in de ogen

Dat ik een tweezijdige jas ben

Dat ik een loser ben

Normaal

Tenslotte

Je wist het altijd al

Dat ik een muzikant ben

Die hemel is mijn weide

Dat hij me kan wegblazen

De mildste Nemirac

Dat ik in één woord zal stoppen

Dat ik niet terug zal kijken

Nooit

Dat ik in één woord zal stoppen

Dat ik niet terugkijk...