Galicia - Đorđe Balašević

Pred zoru je sa njine strane obično muk

Pod velom magle zvecka osmi kozački puk

I svu noć mi inje kamuflira šinjel uz polegli brest

U inat ću i ovo pismo poslati

Znam: «ime i adresa nisu poznati»

Dok tikvan-poštar ne skonta

Ko to čeka sa fronta, kakvu dobru vest

I tek da znaš, ovo na slici je naoko pitomi pejsaž Galicije

Al' mira ni čas, sve živo pali na nas

Fotograf jedini metkove špara

Oberst kao lud olovo rasipa

Fotograf jedva katkad okine sa nasipa

Na nadošloj Visli, se soldati stisli

I svima su nam pomisli, daleko

U sumrak je sa njine strane obično žal

Zatuži ađinokaja ko ranjeni ždral

Al' postane krotka kad drmne je votka, onako «na belo»

Pod mojom šapkom lavovi se baškare

U snu mi pleteš beli šal za maškare

Sva se pobrka pređa

Kad te obgrlim s' leđa, kao violončelo

I tek da znaš, mesec u žici je

Zvone na večernje zvona Galicije

I neka mi to ne uzme nebo za zlo

Al' ti si jedino čemu se molim

Brinuću već ja, nemoj ti brinuti

Ma, da sam 'teo, već sam stoput mogo ginuti

Dok otiče Visla, natraške, van smisla

I kreću jata pokisla, Daleko

Voor zonsopgang is er meestal stilte van haar kant

Het achtste Kozakkenregiment rammelde onder de sluier van mist

En de hele nacht camoufleert mijn vorst mijn overjas met een omgevallen iep

Ik zal deze brief ondanks mezelf sturen

Ik weet het: "naam en adres onbekend"

Totdat de pompoen-postbode het begrijpt

Wie zit daar van het front op te wachten, wat een goed nieuws

En zodat je het weet, dit op de foto is een schijnbaar tam landschap van Galicië

Maar er is geen vrede, alles brandt op ons

De fotograaf is de enige bullet saver

Oberst verspilt als een gek lood

De fotograaf schiet nauwelijks vanaf de dijk

Op de komende Vistula kromp de soldaten

En we hebben allemaal gedachten, ver weg

In de schemering heeft ze meestal spijt

Hij rouwde om de adjinokaja als een gewonde kraanvogel

Maar ze wordt zachtmoedig als ze haar wodka schudt, "op wit"

Onder mijn hoed zwerven leeuwen

In mijn droom brei je een witte gemaskerde sjaal

Alle verwarring is voorbij

Als ik je van achteren knuffel, als een cello

En zodat je het weet, de maan zit in de draad

Het luidt de avondklokken van Galicië

En laat dat de hemel niet voor het kwaad nemen

Maar jij bent het enige waar ik voor bid

Ik zal ervoor zorgen, maak je geen zorgen

Als ik was gestorven, had ik honderd keer kunnen sterven

Terwijl de Wisla naar achteren stroomt, zonder betekenis

En de kudden worden nat, Ver weg