No-one Is There - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Now and then I’m scared when I seem to forget,

How sounds become words, or even sentences

No, I don’t speak anymore, and what could I say

Since no-one is there and there’s nothing to say

So I prefer to lie in darkest silence alone

Listening to the lack of light, or sound

Or someone to talk to, for something to share

But there is no hope and no-one is there

No, no no — Not one living soul

And there’s nothing left to say

In darkness I lie, all alone by myself

Sleeping most of the time to endure the pain

I am not breathing a word

I have not spoken for weeks

And yet the mistress inside of me Is (secretly) straining her ears

But there is no-one and it seems to me at times

The every passing hour

Another word is leaving my mind

I am the mistress of loneliness

My court is deserted but I do not care

The presence of people is ugly and cold

And something I can neither want nor bare

So I prefer to lie in darkest silence alone

Listening to the lack of light, or sound

Or someone to talk to, for something to share

But there is no hope and no-one is there

No, I don’t speak anymore, and what should I say

Since no-one is there and there’s nothing to say

All is oppressive, alles ist schwer

There is no-one and no-one is there

Af en toe ben ik bang als ik het lijk te vergeten,

Hoe geluiden woorden of zelfs zinnen worden

Nee, ik spreek niet meer, en wat kan ik zeggen?

Omdat er niemand is en er niets te zeggen is

Dus ik lig het liefst alleen in de donkerste stilte

Luisteren naar het gebrek aan licht of geluid

Of iemand om mee te praten, om iets te delen

Maar er is geen hoop en er is niemand

Nee, nee nee — Niet één levende ziel

En er valt niets meer te zeggen

In het duister lig ik, helemaal alleen in mijn eentje

Meestal slapen om de pijn te verdragen

Ik adem geen woord uit

Ik heb al weken niet gesproken

En toch spitst de minnares in mij (in het geheim) haar oren

Maar er is niemand en het lijkt me soms

Het elk voorbijgaand uur

Een ander woord is uit mijn hoofd gaan

Ik ben de minnares van eenzaamheid

Mijn rechtbank is verlaten, maar het kan me niet schelen

De aanwezigheid van mensen is lelijk en koud

En iets wat ik niet wil of kan

Dus ik lig het liefst alleen in de donkerste stilte

Luisteren naar het gebrek aan licht of geluid

Of iemand om mee te praten, om iets te delen

Maar er is geen hoop en er is niemand

Nee, ik spreek niet meer, en wat moet ik zeggen?

Omdat er niemand is en er niets te zeggen is

Alles is beklemmend, alles ist schwer

Er is niemand en niemand is er