Miniature - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Let me tell you a secret, one from

accross the divide;

when I saw you

with her that day, I…

…I don’t know how I felt,

to be honest.

Confused, maybe,

at first and sad, because of the usual,

but just for a moment…-

and then it all changed.

Because there was also another

sensation, one I had never

encountered before:

a genuine pleasance,

a warmth overcame me, and I was

surprised that the only cause for this

was the fact that YOU were happy,

and to witness this fortune

that wasn’t my own, was enought yet

for me to abandon my sadness

and delight in the joy…

…that you clearly had found.

But then, as it is with a mind that is

tidal, at the end of the day the sadness

returned, along with the cruelty of my

condition: forever denied… what now

became hers.

To put it more bluntly: I pitied myself.

I sat there and cried and sobbed like

a fool that nature had built me in such

a foul way…- that I will never be

what she is to you.

Yet, as I compared my grey solitude

to the golden halo of your blissful joy,

that warmth from before once more

overcame me and stayed in my heart

till this very day.

So, let me tell you a secret now:

it’s almost like I am no longer myself,

I am bathed in a wonderful feeling…-

for I now that you’re happy and well.

Laat me je een geheim vertellen, een van

over de kloof;

toen ik je zag

met haar die dag, ik...

... ik weet niet hoe ik me voelde,

om eerlijk te zijn.

Verward, misschien,

in het begin en verdrietig, vanwege de gebruikelijke,

maar voor even...-

en toen veranderde alles.

Want er was ook nog een

sensatie, een die ik nog nooit had

eerder tegengekomen:

een oprecht plezier,

een warmte overviel me, en ik was

verbaasd dat de enige reden hiervoor

was het feit dat JIJ gelukkig was,

en om getuige te zijn van dit fortuin

dat was niet van mij, was nog niet genoeg

voor mij om mijn verdriet op te geven

en geniet van de vreugde...

...die je duidelijk had gevonden.

Maar dan, zoals het is met een geest dat is

getij, aan het eind van de dag het verdriet

teruggekeerd, samen met de wreedheid van mijn

voorwaarde: voor altijd ontkend... wat nu?

werd van haar.

Om het botter te zeggen: ik had medelijden met mezelf.

Ik zat daar en huilde en snikte als

een dwaas waarin de natuur me zo heeft gebouwd

een slechte manier...- dat zal ik nooit zijn

wat ze voor jou is.

Maar zoals ik mijn grijze eenzaamheid vergeleek

naar de gouden halo van je gelukzalige vreugde,

weer die warmte van vroeger

overwon me en bleef in mijn hart

tot op de dag van vandaag.

Dus, laat me je nu een geheim vertellen:

het is bijna alsof ik mezelf niet meer ben,

Ik baad in een heerlijk gevoel...-

want ik nu dat je gelukkig en gezond bent.