Memalon - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Who is the old man, who fills

my heart with greatest pain

yet his name remains unheard?

I look at you and true tears shake

my eternal Saturnworld.

Who is the old man, whose

picture burned itself

down to the bottom of my soul.

You push me back and raise me up,

the criteria for both I long to know.

Who are you I worship?

What is the

name of the one I saw?

Tell me how to reach you, to you I’d

bow my head in awe.

You speak to me but what is it I hear?

We have never really touched…

— such is the design of my greatest fear.

Cruel, cruel, cruel… a veil I cannot penetrate,

in different worlds we dwell,

attempting to dissolve what separates.

I force my face against this strangest

membrane-wall and desperately I call for you

from the darkest depths of my lonely soul.

The mist of the dimensions

through which to glance it seems not allowed,

or maybe it’s just that our level is of no

interest as it is simply too low.

Is it true that only the mirrors’strength

can conquer the mist and then be therefore received?

You turn around the illusion of a voice…

— my desire crowned by another defeat.

If doubt walks in I am growing weak in fear…

— one day all pictures fade.

Lying down, looking inside

I call my dead lover in his grave.

My eyes have caught a glimpse of you,

now I devour myself to embrace your peace.

The distance grows, we drift apart.

What is the use of eyes if they cannot see?

Hear me in my darkness,

please wait for me, I’ll find the way.

I promise, I shall resist the tides,

until I’m finally united with you again…

Wie is de oude man, die vult?

mijn hart met de grootste pijn

toch blijft zijn naam ongehoord?

Ik kijk naar je en echte tranen trillen

mijn eeuwige Saturnuswereld.

Wie is de oude man, wiens?

foto heeft zichzelf verbrand

tot op de bodem van mijn ziel.

Je duwt me terug en tilt me ​​op,

de criteria voor beide wil ik graag weten.

Wie ben jij die ik aanbid?

Wat is de

naam van degene die ik zag?

Vertel me hoe ik je kan bereiken, met jou zou ik

buig mijn hoofd in ontzag.

Je praat tegen me, maar wat hoor ik?

We hebben elkaar nog nooit echt aangeraakt...

- zo is het ontwerp van mijn grootste angst.

Wreed, wreed, wreed... een sluier waar ik niet doorheen kan,

in verschillende werelden wonen we,

proberen op te lossen wat scheidt.

Ik forceer mijn gezicht tegen deze vreemdste

membraan-muur en wanhopig roep ik voor jou

uit de donkerste diepten van mijn eenzame ziel.

De mist van de afmetingen

waardoor het lijkt alsof het niet is toegestaan,

of misschien is het gewoon dat ons niveau van nee is

rente omdat deze simpelweg te laag is.

Is het waar dat alleen de kracht van de spiegels?

de mist kan overwinnen en dan ontvangen kan worden?

Je draait de illusie van een stem om...

— mijn verlangen bekroond met een nieuwe nederlaag.

Als er twijfel binnenkomt, word ik zwak van angst...

— op een dag vervagen alle foto's.

Liggend, naar binnen kijkend

Ik noem mijn dode minnaar in zijn graf.

Mijn ogen hebben een glimp van je opgevangen,

nu verslind ik mezelf om je vrede te omarmen.

De afstand wordt groter, we drijven uit elkaar.

Wat is het nut van ogen als ze niet kunnen zien?

Hoor mij in mijn duisternis,

wacht alsjeblieft op me, ik zal de weg vinden.

Ik beloof dat ik de getijden zal weerstaan,

totdat ik eindelijk weer met je verenigd ben...