Зима - Мельница

Далеко по реке уходила ладья,

За тобою ветер мою песню нес.

Я ждала-ждала, проглядела очи я,

Но покрылся льдом да широкий плес.

Но пришла зима, холодны небеса,

Под покровом вьюг пролетает век.

На плече моем побелела коса

И любовь моя не растопит снег.

Только белый снег - стал весь белый свет,

Не разлиться льду да живой водой.

Говорил мне друг, говорил сосед:

"Аль забыл тебя ясный сокол твой?"

Догорает лучина, сгорит дотла,

Лишь метель прядет мое веретено,

И сама уже, точно снег, бела,

Но я буду ждать тебя все равно;

И сама уже, точно смерть, бела,

Но я буду ждать тебя все равно.

Een boot ging ver langs de rivier,

De wind droeg mijn lied achter je.

Ik wachtte, ik wachtte, ik keek door mijn ogen,

Maar bedekt met ijs en een groot bereik.

Maar de winter is gekomen, de lucht is koud,

Een eeuw vliegt onder de dekking van een sneeuwstorm.

Een zeis werd wit op mijn schouder

En mijn liefde zal de sneeuw niet doen smelten.

Alleen witte sneeuw - al het witte licht is geworden,

Mors geen ijs en levend water.

Een vriend vertelde me, een buurman zei:

'Heb je je heldere valk al vergeten?'

De fakkel brandt af, brandt af,

Alleen een sneeuwstorm laat mijn spindel draaien,

En zijzelf, als sneeuw, is wit,

Maar ik zal hoe dan ook op je wachten;

En zijzelf is, net als de dood, wit,

Maar ik zal hoe dan ook op je wachten.