Обряд - Мельница

Ни земли, ни воды, ничего…

Замела метлой белый свет пыль…

И страшиться теперь одного —

Как не стала бы небылью быль,

Как не стала бы быль…

Кто грядет за пургой из обители молний,

Тот единственный мог бы проникнуть за край.

Так гряди из-за гор, из-за гневного моря,

И у этого мира ее забирай, и навеки ее забирай.

Коли в жизни далекой другой

Князь серебряный был бы мне мил,

Он ходил бы студеной рекой,

На уздечке бы солнце водил,

На узде золотой…

Кто грядет за пургой из обители молний,

Тот единственный мог бы проникнуть за край.

Так гряди из-за гор, из-за бурного моря,

И у этого мира ее забирай, и навеки ее

Забирай!

Забирай!

Пропади оно пропадом!

Звенит на ветрах из травы тетива —

Забирай!

Забирай!

Крылья вспыхнули золотом,

Да остались в крови рукава…

А за морем на черной скале

Змей серебряный кольца плетет.

Самоцветы горят в серебре,

Змей крылатый желанную ждет, -

Он свою нареченную ждет.

Обреченную ждет.

Кто летит за пургой из обители молний,

Тот единственный в силах шагнуть через край.

Так гряди из-за гор, из-за синего моря,

И у этого мира меня — забирай эту ложь,

Горе, нежить и небыль,

Я стеклянный сосуд со свечою внутри;

Мы отвержены — что ж, упади же из неба

И у этого мира меня забери!

И навеки меня забери!

Слышишь, в небо меня забери!

Geen land, geen water, niets...

Bezem veegde wit licht stof ...

En vrees nu een -

Hoe zou het geen fictie worden,

Hoe zou het niet waar zijn...

Wie komt voor een sneeuwstorm uit de verblijfplaats van de bliksem,

Die alleen kon door de rand dringen.

Dus kom van achter de bergen, van de woedende zee,

En neem het van deze wereld, en neem het voor altijd.

Als in het leven van een verre ander

De prins van zilver zou aardig voor me zijn,

Hij zou lopen als een koude rivier,

Ik zou de zon aan een teugel leiden,

Aan een gouden hoofdstel...

Wie komt voor een sneeuwstorm uit de verblijfplaats van de bliksem,

Die alleen kon door de rand dringen.

Dus kom van achter de bergen, van de stormachtige zee,

En neem haar weg van deze wereld, en voor altijd

Afhalen!

Afhalen!

Verdomme!

Bellen op de wind van de gras pees -

Afhalen!

Afhalen!

Vleugels gevlamd met goud

Ja, de mouwen bleven in het bloed...

En voorbij de zee op een zwarte rots

Slang zilveren ringen weeft.

Edelstenen branden in zilver

De gevleugelde slang wacht op het gewenste, -

Hij wacht op zijn verloofde.

De gedoemde wacht.

Wie vliegt voor een sneeuwstorm vanuit de verblijfplaats van de bliksem,

Hij is de enige die over de rand kan stappen.

Dus kom van achter de bergen, van de blauwe zee,

En deze wereld heeft mij - neem deze leugen weg,

Wee, ondoden en fictie,

Ik ben een glazen vat met een kaars erin;

We worden afgewezen - nou ja, uit de lucht komen vallen

En neem me weg van deze wereld!

En neem me voor altijd!

Hoor, breng me naar de hemel!