Война - Мельница

Темнеет кровля декабря

Под звон полуночных штормов,

Да ты не спрашивай меня,

Лишь просто дай мне кров.

На сапогах твердеет грязь,

И как последним быть из нас?

И тянет черепицы скрип

Из горла медный хрип:

И он говорит ей — сестра, я слишком давно на этой войне

Когда вы пьете это ваше вино, я нёбом чувствую кровь —

В ней хватает и серебра, и стали, и соли, и гари огней,

И наши парни лежат в траншеях под гусеницами облаков.

Так вышло — я еще живой,

Или живой уже не я?

Она не смотрит на него,

Исчадье декабря.

А наша высадка в закат

Была прекрасна и грозна —

Сейчас допью, пора назад,

Не забывай, война.

И он говорит ей — сестра, я слишком давно на этой войне,

Когда вы пьете это ваше вино, я нёбом чувствую кровь —

В ней хватает и серебра, и стали, и соли, и гари огней,

И наши парни лежат в траншеях под гусеницами облаков.

И еще он говорит ей — сестра, похоже, я не знаю ничего о войне,

Я до сих пор не постиг математику строя наших огненных кораблей,

А может, завтра я взгляну ей прямо в лицо и вдохну ее гнев,

И вместо меня останется дырка в небе или же дырка в земле.

Так вот, он говорит ей — сестра, мне некуда, некуда возвращаться, кроме войны,

Спасибо, слушай, мне правда с тобою сегодня было тепло;

А под огнем не помнишь вкуса вина, но не знаешь вкуса вины…

И он уходит обратно в ночь, тяжело подволакивая крыло.

Donker dak van december

Op het geluid van middernachtstormen

Vraag het me niet

Geef me gewoon bloed.

Modder verhardt op laarzen

En hoe de laatste van ons te zijn?

En trekt krakend aan de tegels

Een koperen rammelaar uit de keel:

En hij vertelt haar - zus, ik zit al te lang in deze oorlog

Als je deze wijn van je drinkt, voel ik het bloed in mijn gehemelte -

Het heeft genoeg zilver, en staal, en zout, en brandende vuren,

En onze jongens liggen in loopgraven onder de rupsen van de wolken.

Dus het bleek - ik leef nog,

Of leef ik niet meer?

Ze kijkt hem niet aan

Verval van december.

En onze landing in de zonsondergang

Ze was mooi en verschrikkelijk -

Ik zal nu mijn drankje opdrinken, het is tijd om terug te gaan,

Vergeet de oorlog niet.

En hij vertelt haar - zuster, ik zit al te lang in deze oorlog,

Als je deze wijn van je drinkt, voel ik het bloed in mijn gehemelte -

Het heeft genoeg zilver, en staal, en zout, en brandende vuren,

En onze jongens liggen in loopgraven onder de rupsen van de wolken.

En hij vertelt haar ook - zuster, het lijkt erop dat ik niets van de oorlog weet,

Ik heb de wiskunde van het bouwen van onze vurige schepen nog steeds niet begrepen,

Of misschien kijk ik haar morgen recht in het gezicht en adem ik haar woede in

En in plaats van mij zal er een gat in de lucht zijn of een gat in de grond.

Dus, zegt hij tegen haar - zus, ik heb nergens, nergens om terug te keren, behalve voor oorlog,

Dank je, luister, ik voelde me echt warm bij je vandaag;

En onder vuur herinner je je de smaak van wijn niet, maar je kent de smaak van wijn niet...

En hij gaat terug de nacht in, zwaar slepend met zijn vleugel.