Вереск - Мельница

Вереска волны, печальны холмы…

Что впереди… Лишь дорога, дорога…

Скоро пройдем через двери зимы —

Вдруг и совсем не заметив порога.

Ждать уж недолго — безжалостный снег,

Что позади я оставил, укроет.

И не сомкнуть тяжелеющих век,

И вспоминать очевидно не стоит.

К западу солнце, восходит луна —

День уходящий неслышно проводит.

Вереск темнеет, и ночи стена

Нас разделяет, скрывает, уводит.

О, не молчи!

Отвечай же скорей!

Я ведь всего лишь твой странник печальный…

Вереск!

Скажи мне, в какой же из дней

Встал я на путь одинокий и странный?

-= =-

Но нет ответа… Молчали холмы…

Вереска волны печально молчали.

И в ожидании скорой зимы,

В звездной ладье небо тихо качали.

Heidegolven, droevige heuvels ...

Wat ons te wachten staat... Alleen de weg, de weg...

Binnenkort zullen we door de deuren van de winter gaan -

Plotseling en zonder de drempel op te merken.

Het zal niet lang meer duren om te wachten - meedogenloze sneeuw,

Wat ik achterliet zal dekken.

En sluit de zware oogleden niet,

En het is natuurlijk niet de moeite waard om te onthouden.

In het westen komt de zon, de maan op -

De dag die voorbijgaat gaat onhoorbaar voorbij.

De heide wordt donker en de nacht is een muur

Scheidt ons, verbergt ons, leidt ons weg.

O, wees niet stil!

Antwoord snel!

Ik ben gewoon je trieste zwerver...

Heide!

Vertel me welke dag

Ben ik een eenzaam en vreemd pad ingeslagen?

-==-

Maar er is geen antwoord... De heuvels waren stil...

De heidegolven waren helaas stil.

En in afwachting van de komende winter,

De lucht schommelde rustig in de sterrenboot.