Шаман - Мельница

Я кривой иглою шкуры штопала,

Солнце над озером

Плавало в тумане свежей кровью

Среди синего молока.

Плачут волки за далекой сопкою —

Знать, дело к осени.

В стойбище им лайки вторят воем,

У оленей красны рога.

Он колдун, он ведун, он шаман, он проклят

Сам собою в трех мирах.

Под его ногой танцуют камни,

Или бубен у меня в груди?

Скоро снег, скоро лед, скоро на охоту

За оленем о семи рогах.

Из косы семь прядей, дева, дай мне —

Ой, режь, да не гляди,

Тетиву ты мне сплети!

Как прозрачный холод веял с севера,

Он говорил слова:

«Как не вспомнит солнца земля зимою,

Так не вспомнить и мне его».

Я коптила рыбу зверобоем-клевером —

Пой, одолень-трава!

Знаки начертила я на ней стрелою,

Ой, да каленою,

Имени запретного!

Забудешь первый закат,

За ним забудешь второй,

Собаки рыбу съедят,

Смешают кости с золой.

И дни короче ночей,

И отрастает коса,

А лайки рвутся с цепей,

А в их глазах — небеса.

Лайки чувствуют след,

Кровавый, как бересклет,

И снова дикий олень

Несется в алый рассвет.

В тумане липком, как кровь,

Он растворяется вновь,

И солнце между семи,

Семи кровавых рогов!

Не тебя ли гонят псы мои, шаман,

В сторону зимы?

Уж не ты ли сам собою предан,

Луком и тетивой?

До того, как упадет ночной туман

В снежные холмы,

Надо мне сыскать колдуна-оленя,

Ой, непутевого!

Только вспомнить имя бы его запретное —

Станет вновь шаман собой,

Меж семи рогов имя то запрятано —

Станет вновь передо мной,

Словно лист перед травой!

Ik stopte huiden met een kromme naald,

Zon over het meer

Drijfde in de mist met vers bloed

Tussen blauwe melk.

Wolven huilen achter een verre heuvel -

Weet dat het over de herfst gaat.

In het kamp echoën likes hun gehuil,

Herten hebben een rood gewei.

Hij is een tovenaar, hij is een tovenaar, hij is een sjamaan, hij is vervloekt

In mijn eentje in drie werelden.

Stenen dansen onder zijn voeten

Of zit er een tamboerijn in mijn borst?

Binnenkort sneeuw, binnenkort ijs, binnenkort om te jagen

Achter het hert ongeveer zeven horens.

Van de vlecht zeven strengen, meisje, geef me -

Oh, knippen, niet kijken

Je weeft een boogpees voor mij!

Hoe doorzichtige kou uit het noorden blies,

Hij sprak de woorden:

“Omdat de aarde zich in de winter de zon niet herinnert,

Dus ik kan me hem ook niet herinneren.”

Ik rookte vis met sint-janskruid-klaver -

Zing, overwin gras!

Ik tekende er tekens op met een pijl,

O ja, heet,

Verboden namen!

Vergeet de eerste zonsondergang

Je zult de tweede na hem vergeten,

Honden eten vis

Meng botten met as.

En de dagen zijn korter dan de nachten

En de vlecht groeit

En de likes worden van de kettingen gescheurd,

En in hun ogen - de hemel.

Likes voel het spoor

Bloederig als een euonymus

En weer een wild hert

Haasten in de scharlaken dageraad.

In mist plakkerig als bloed

Het lost weer op

En de zon is tussen zeven

Zeven bloedige hoorns!

Achtervolgen mijn honden je niet, sjamaan,

Op weg naar de winter?

Ben je niet door jezelf verraden,

Boog en touw?

Voordat de nachtmist valt

In de besneeuwde heuvels

Ik moet de hertentovenaar vinden,

O, pech!

Onthoud gewoon zijn verboden naam -

De sjamaan wordt weer zichzelf,

Tussen de zeven hoorns is de naam verborgen -

Ga weer voor me staan

Als een blad voor het gras!