Лорд Грегори - Мельница

Полночный час угрюм и тих,

Лишь гром гремит порой.

Я у дверей стою твоих —

Лорд Грегори, открой.

Я не могу вернуться вновь

Домой, к семье своей,

И если спит в тебе любовь,

Меня хоть пожалей.

Припомни лес на склоне гор,

Где волю я дала

Любви, с которой долгий спор

В душе своей вела.

Ты небом клялся мне не раз,

Что будешь ты моим,

Что договор, связавший нас,

Навеки нерушим.

Но тот не помнит прежних дней,

Чье сердце из кремня;

Так пусть же у твоих дверей

Гроза убьет меня.

О небо, смерть мне подари!

Я вечным сном усну

У двери лорда Грегори,

Простив его вину.

Het middernachtelijk uur is somber en stil,

Alleen de donder rommelt soms.

Ik sta voor je deur -

Heer Gregory, doe open.

Ik kan niet meer terug

Thuis, bij je familie,

En als liefde in je slaapt,

Heb in ieder geval medelijden met mij.

Denk aan het bos op de berghelling,

Waar heb ik het testament gegeven?

Liefde, waarmee een lang dispuut

Ze leidde in haar ziel.

Je hebt me meer dan eens bij de hemel gezworen,

Wat zal je van mij zijn?

Dat het pact dat ons bond

Voor altijd onverwoestbaar.

Maar hij herinnert zich de oude tijd niet meer,

Wiens hart is gemaakt van vuursteen;

Dus laat aan je deur

De storm zal me doden.

Oh hemel, geef me de dood!

Ik zal voor altijd in slaap vallen

Bij Lord Gregory's deur,

Vergeef hem zijn schuld.