Чужой - Мельница

Он пришел, лишь на час опережая рассвет;

Он принес на плечах печали и горицвет.

Щурился на север, хмурился на тучи,

Противосолонь обходил деревню,

И молчали ветры на зеленых кручах,

И цепные птицы стерегли деревья.

Ты не наш — в синих окнах трепетали огни.

Ты продашь, ты предашь за гривну — знали они.

Постучался в двери там, где вишни зрели,

К той, что пела песни да низала бисер,

Где играли звери, где плясали перья,

О незваном госте прошуршали листья:

Ты чужой, ты другой, ты не мой, не любый.

Но подожди, за окном идут дожди, не ходи, не думай.

Где же память твоя — низа оловянных колец?

Где же сердце твое — серебряный бубенец?

Обронил дорогой, заплатил в трактире,

Отобрали воры за гнедой горою;

Я тебя впустила, я тебя простила,

Не горюй о сердце — я скую другое.

Как узнать, удержать перекати-поле?

Приютить, обольстить, не пустить на волю…

Горы ждали весны, посылали солнце за ней.

Сосны видели сны, как им мачтами стать кораблей.

На пороге бросил ворох горицвета,

Только обернулась — он уже далеко,

А в гнездо пустое на дубовой ветке

Колокольчик-сердце унесла сорока.

И не надо звать, ведь твои слова — как трава под ноги.

Как тростник, птичий крик, только миг дороги.

Гонит ветер на восток через воды и песок, через горький, горький сок полыни.

Не догнать, не поймать, не узнать твое имя…

Hij kwam slechts een uur voor zonsopgang;

Hij bracht verdriet en adonis op zijn schouders.

Geknepen naar het noorden, fronsend naar de wolken,

Antizonneschijn omzeilde het dorp,

En de wind zweeg op de groene steile hellingen,

En kettingvogels bewaakten de bomen.

Je bent niet van ons - lichten fladderden in de blauwe ramen.

Je zult verkopen, je zult verraden voor een hryvnia, wisten ze.

Ik klopte op de deur waar de kersen rijp waren,

Voor degene die liederen zong en kralen wierp,

Waar de dieren speelden, waar de veren dansten,

De bladeren ritselden om de ongenode gast:

Je bent een vreemde, je bent anders, je bent niet van mij, van niemand.

Maar wacht, het regent buiten het raam, niet lopen, niet denken.

Waar is je herinnering - de onderkant van tinnen ringen?

Waar is je hart - een zilveren bel?

Gedropt langs de weg, betaald in de taverne,

Dieven namen weg achter een baaiberg;

Ik heb je binnengelaten, ik heb je vergeven

Treur niet om het hart - ik ben op zoek naar iets anders.

Hoe weet je dat je de tumbleweed moet vasthouden?

Schuilen, verleiden, niet loslaten...

De bergen wachtten op de lente en stuurden de zon achter zich aan.

De dennen droomden ervan hoe ze schepen als masten konden worden.

Op de drempel gooide hij een hoop adonis,

Ik draaide me net om - hij was al ver weg,

En in een leeg nest op een eikentak

Het klokkenhart werd weggedragen door een ekster.

En je hoeft niet te bellen, want je woorden zijn als gras onder je voeten.

Als een riet, de kreet van een vogel, slechts een moment van de weg.

De wind drijft naar het oosten door het water en het zand, door het bittere, bittere sap van alsem.

Niet inhalen, niet vangen, je naam niet herkennen...