Nos mots - Grand Corps Malade, Luciole

Quand le silence hurle, se fait assourdissant

Que des sons minuscules se font cris de géants

Nos mots sont des compas, nous guident sur l’océan

Nos mots comme continents

Il nous restera ça

Quand les nuages filent sans qu’on puisse les toucher

Dans le bleu tendres îles impossible d’accoster

Nos mots sont des trois-mâts, naviguent dans ses nuées

Nos mots comme des voiliers

Il nous restera ça

Il nous restera ça

Et quand le ciel pleure, se grise de sanglots

Que les sons les couleurs se prennent dans les rouleaux

Nos mots à bout de bras sont nos armes, nos flambeaux

Nos mots comme drapeaux

Il nous restera ça

Quand les portes sont fermées, que l’on reste dehors

Quand on a beau frapper, de nos mains, de nos corps

Nos mots resteront là gravés dans le décor

Nos mots comme trésors

Il nous restera ça

Quand mes lèvres sont scellées, que je ne sais que dire

Quand je n’sais que pleurer, quand je voudrais sourire

Mes mots glissent tout bas pour éviter le pire

Mes mots comme des soupirs

Il me restera ça

Quand on voudrait fixer, chaque souvenir, chaque nom

Pour ne rien n’oublier de chaque sensation

Les mots sont nos combats, les mots sont… l'émotion

Nos mots comme chansons

Il nous restera ça

Il nous restera ça

Als de stilte huilt, wordt het oorverdovend

Dat kleine geluiden het geschreeuw van reuzen worden

Onze woorden zijn kompassen, leiden ons op de oceaan

Onze woorden als continenten

We blijven hiermee zitten

Als de wolken draaien zonder dat we ze kunnen aanraken

Op de zachte blauwe eilanden is het onmogelijk om te landen

Onze woorden zijn driemasters, zeilen in de wolken

Onze woorden zijn als zeilboten

We blijven hiermee zitten

We blijven hiermee zitten

En als de lucht huilt, grijs wordt van snikken

Laat de geluiden en de kleuren in de rollen worden gevangen

Onze woorden op armlengte zijn onze wapens, onze fakkels

Onze woorden als vlaggen

We blijven hiermee zitten

Als de deuren gesloten zijn, blijven we buiten

Als we kunnen slaan, met onze handen, met ons lichaam

Onze woorden zullen daar gegraveerd blijven in het decor

Onze woorden als schatten

We blijven hiermee zitten

Als mijn lippen verzegeld zijn, weet ik niet wat ik moet zeggen

Als ik alleen maar weet hoe ik moet huilen, als ik zou willen glimlachen

Mijn woorden glippen weg om het ergste te vermijden

Mijn woorden zijn als zuchten

Ik zal dit overhouden

Wanneer we zouden repareren, elke herinnering, elke naam

Om van elk gevoel niets te onthouden

Woorden zijn onze gevechten, woorden zijn...emotie

Onze woorden als liedjes

We blijven hiermee zitten

We blijven hiermee zitten