Je m'écris - Kery James, Grand Corps Malade, Zaho

Si je ne pouvais écrire je serais muet

Condamné à la violence dans la dictature du secret

Submergé par tout ces sentiments sans mots

Je m’effacerais comme une mer sans eau

Ma vie ne serait pas la même

Aussi vrai que j’aurais pu prendre la tienne

Mon talent s’est corrompu dans l’illicite

Où les instants de bonheur sont des éclipses lorsqu’ils ne sont pas des ellipses

Alors j’ai écrit dans l’urgence

Comme si ma vie en dépendait sous les sirènes des ambulances

J’ai écrit, par instinct, par survie

Je me suis surpris à écrire afin de supporter la vie

Trop de moi dans mes écrits

Peut-être que je n'écris plus, je m'écris

J’abandonne mon être à mes lettres

Car l'écriture sans âme n’est que lettres

Je n'écris pas que pour m’oublier

Parfois j'écris pour qu’ils ne puissent jamais oublier

Pour qu’ils ne puissent jamais nier le martyre des braves

Soudain j'écris des volcans que je grave à l’encre de lave

Je ne fais que de la musique pour vibrer

Faire vibrer les cœurs criblés, je n'écris que pour dire vrai

Si je n’avais eu les mots, que serais-je?

Sur le banc des mélancoliques, ma poésie siège

Entre le marteau et l’enclume

J’ai dû aiguiser ma plume

Quand je suis perdue dans la brume

Je fais chanter mon amertume

Alors j'écris, je crie, j'écris

J’ai pas le choix j'écris, je crie, j'écris

Comme une dédicace au slam, ça commence a capella

Toutes ces voix qui décrassent l'âme, toutes ces voix qui m’ont amené là

Si tout à coup mes mots s’envolent, c’est parce que le beat atterrit

Moi j’ai pris ma plus belle plume, pour pouvoir répondre à Kery

Et quand le piano redémarre, c’est pour souligner nos errances

Si j'écris c’est pour mettre face à face mes regrets, mes espérances

Seul sur scène, face à la salle, ne crois jamais que je me sens supérieur

Et si tu ne vois jamais mes larmes, c’est parce qu’elles coulent à l’intérieur

C’est vrai, y’a très peu de certitude dans mes écrits

Mais si je gratte autant de textes, c’est que mon envie n’a pas maigri

Envie de croire qu'à notre époque, les gens peuvent encore s'écouter

Là où j’habite y’a trop de gamins que la vie a déjà dégoûté

J'écris (j'écris) parce que les épreuves m’ont inspiré

J'écris comme tout ces mômes que le bitume a fait transpirer

Si y a tant de jeune dans nos banlieues qui décident de remplir toutes ces pages

C’est peut-être que la vie ici mérite bien quelques témoignages

J'écris, parce qu’il suffit d’une feuille et d’un stylo

Comme les derniers des cancres peut s’exprimer pas besoin de diplôme de philo

J'écris surtout pour transmettre et parce que je crois encore au partage

A l'échange des émotions, un sourire sur un visage

Alors non on changera pas le monde on est juste des chroniqueurs

D’un quotidien en noir et blanc qu’on essaye de mettre en couleurs

Mais si on ne change pas le monde, le monde ne nous changera pas non plus

On a du cœur dans nos stylos et la sincérité comme vertu

Entre le marteau et l’enclume

J’ai dû aiguiser ma plume

Quand je suis perdue dans la brume

Je fais chanter mon amertume

Alors j'écris, je crie, j'écris

J’ai pas le choix j'écris, je crie, j'écris

Entre le marteau et l’enclume

J’ai dû aiguiser ma plume

Quand je suis perdue dans la brume

Je fais chanter mon amertume

Alors j'écris, je crie, j'écris

J’ai pas le choix j'écris, je crie, j'écris

Als ik niet kon schrijven, zou ik stom zijn

Veroordeeld tot geweld in de dictatuur van geheimhouding

Overweldigd door al deze gevoelens zonder woorden

Ik zou verdwijnen als een zee zonder water

Mijn leven zou niet hetzelfde zijn

Zo zeker als ik de jouwe had kunnen nemen

Mijn talent is gecorrumpeerd in de illegale

Waar geluksmomenten verduisteringen zijn als het geen ellipsen zijn

Dus ik schreef in een haast

Alsof mijn leven ervan afhangt onder ambulancesirenes

Ik schreef, door instinct, door te overleven

Ik betrapte mezelf erop dat ik schreef om het leven te doorstaan

Te veel van mij in mijn geschriften

Misschien schrijf ik niet meer, ik schrijf mezelf

Ik geef mijn wezen over aan mijn brieven

Omdat zielloos schrijven alleen maar letters is

Ik schrijf niet alleen om mezelf te vergeten

Soms schrijf ik zodat ze het nooit kunnen vergeten

Zodat ze nooit het martelaarschap van de dapperen kunnen ontkennen

Plots schrijf ik vulkanen die ik graveer in lava-inkt

Ik maak alleen muziek om te viben

Laat doorzeefde harten trillen, ik schrijf alleen om de waarheid te vertellen

Als ik de woorden niet had, wat zou ik dan zijn?

Op de bank van de melancholie zit mijn poëzie

Tussen twee vuren

Ik moest mijn pen slijpen

Wanneer ik verdwaald ben in de mist

Ik laat mijn bitterheid zingen

Dus ik schrijf, ik schreeuw, ik schrijf

Ik heb geen keus, ik schrijf, ik schreeuw, ik schrijf

Als een slam-inwijding, begint het a capella

Al die stemmen die de ziel schrobben, al die stemmen die me hier brachten

Als mijn woorden plotseling wegvliegen, komt dat omdat de beat landt

Ik nam mijn mooiste pen, om Kery te kunnen beantwoorden

En als de piano opnieuw start, is dat om onze omzwervingen te onderstrepen

Als ik schrijf is het om mijn spijt en mijn hoop onder ogen te zien

Alleen op het podium, tegenover het publiek, denk nooit dat ik me superieur voel

En als je mijn tranen nooit ziet, is dat omdat ze naar binnen stromen

Het is waar, er is heel weinig zekerheid in mijn geschriften.

Maar als ik zoveel teksten krab, is dat omdat mijn verlangen niet is afgevallen

Willen geloven dat mensen in onze tijd nog naar elkaar kunnen luisteren

Waar ik woon, zijn er te veel kinderen die het leven al heeft afgeschrikt

Ik schrijf (ik schrijf) omdat de beproevingen me hebben geïnspireerd

Ik schrijf zoals al deze kinderen dat het asfalt hen deed zweten

Als er zoveel jonge mensen in onze buitenwijken zijn die besluiten al deze pagina's te vullen

Misschien verdient het leven hier een paar getuigenissen

Ik schrijf, want alles wat je nodig hebt is een blad en een pen

Zoals de laatste sukkels zich kunnen uiten, geen diploma filosofie nodig

Ik schrijf vooral om over te brengen en omdat ik nog steeds in delen geloof

Bij de uitwisseling van emoties, een glimlach op een gezicht

Dus nee, we zullen de wereld niet veranderen, we zijn gewoon columnisten

Van een dagelijks leven in zwart-wit dat we in kleur proberen te brengen

Maar als wij de wereld niet veranderen, zal de wereld ons ook niet veranderen

We hebben hart in onze pennen en oprechtheid als een deugd

Tussen twee vuren

Ik moest mijn pen slijpen

Wanneer ik verdwaald ben in de mist

Ik laat mijn bitterheid zingen

Dus ik schrijf, ik schreeuw, ik schrijf

Ik heb geen keus, ik schrijf, ik schreeuw, ik schrijf

Tussen twee vuren

Ik moest mijn pen slijpen

Wanneer ik verdwaald ben in de mist

Ik laat mijn bitterheid zingen

Dus ik schrijf, ik schreeuw, ik schrijf

Ik heb geen keus, ik schrijf, ik schreeuw, ik schrijf